مقايسه روش باليني و آزمايشگاهي در تشخيص عفونت تريكومونايي مهبل

Comparison of Clinical and Laboratorial Method in Diagnosis of Trichomonas Vaginitis

مقدمه: واژينيت تريكومونايي سومين علت شايع التهاب مهبل است. تشخيص واژينيت تريكومونايي از آنجايي كه علايمي شبيه به ديگر بيماري هاي منتقله جنسي دارد و روش معاينه دقيقي براي تشخيص آن وجود ندارد، آسان نيست. منابع معتبر به اين موضوع اشاره دارند كه جهت تشخيص عفونت تريكومونايي مهبل صرفاً علايم و نشانه هاي باليني كافي نيست و تشخيص قطعي آن بايد بر اساس تست هاي آزمايشگاهي صورت گيرد. مطالعه حاضر با هدف مقايسه روش باليني و آزمايشگاهي در تشخيص عفونت تريكومونايي مهبل انجام شد. روش كار: اين مطالعه مشاهده اي در سال 1387 بر روي 550 زن با علايم عفونت مهبلي انجام شد. در صورتي كه بيماري با علايم و نشانه هاي عفونت مهبلي مراجعه و واجد شرايط ورود به مطالعه بود، مورد معاينه قرار مي گرفت و نمونه اي از ترشحات واژن آن جهت آزمايش اسمير مرطوب گرفته مي شد. داده ها با استفاده از فرم هاي مشاهده و مصاحبه گردآوري و به وسيله نرم افزار آماري SPSS (نسخه 5/14) و با كمك آزمون هاي توصيفي مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته ها: از 550 زن مبتلا به عفونت مهبلي، 54 مورد از نظر عفونت تريكومونايي مهبل مثبت بودند. فراواني عفونت در جمعيت مورد مطالعه بر اساس مشاهده باليني 54/14 درصد بود؛ در حالي كه بر مبناي تشخيص ميكروسكوپي 81/9 درصد بيماران تريكوموناس مثبت بودند. 18/10 درصد از بيماراني كه به وسيله مشاهده باليني تريكومونا مثبت بودند، مشاهده ميكروسكوپي آنها منفي بود. نتايج مطالعه نشان داد 45/5 درصد از موارد تشخيص باليني غير تريكومونايي در بررسي ميكروسكوپي تريكومونا مثبت تشخيص داده شدند. نتيجه گيري: عدم كاربرد روش هاي آزمايشگاهي در تشخيص بيماران مبتلا به عفونت مهبلي، منجر به تشخيص نادرست مي شود و پيشنهاد مي شود در تعيين عفونت تريكومونايي مهبل به نتايج آزمايشگاهي اكتفا نمود تا دقت تشخيصي افزايش يابد.

Introduction: Trichomonas vaginalis is the third prevalent cause of vaginitis. Because of lack of precise diagnosing methods and the similarity of its symptoms with other STD, diagnosis of trichomoniasis is not an easy effort. Valid resources pointed out that diagnosis of trichomonas vaginitis merely based on clinical signs is not possible, but on the basis of the test results. Thereupon, this research is accomplished to compare clinical and laboratorial methods in diagnosis of trichomonas vaginitis. Methods: This observational research was accomplished on 550 women with vaginitis infection. Eligible women with signs of vaginitis infection were examined and sample of vaginal discharge taken for wet smear testing. Data were gathered by means of interviews and observation forms, and analyzed by SPSS software version 14.5 and descriptive statistics. Results: The tests performed on 550 patients suffering from vaginal infection shows that 54 cases of trichomoniasis were positive. According to the clinical observation of the subjects, 14.54% had infection; while on the basis of microscopic diagnosis 9.81% were trichomonas positive. 10.18% of the patients that were trichomonas positive in clinical observation, their microscopic observation result were negative. The result of investigations indicated that, 5.45% that were trichomonas negative in clinical observation, were positive in microscopic observation. Conclusion: Lake of application of laboratorial method in identifying vaginitis patients may lead to incorrect diagnosis, so it is suggested to utilize laboratorial results in precise diagnosis.