فرم، معنا، زيبايي در هنرهاي كاربردي

Form, Signification, Aesthetic In Applied Art

طراح همواره در جستجوي كشف راهي است تا طرحي بيافريند كه قادر به برقراري ارتباط با نظاره گر بوده و براي او دلنشين باشد تا از اين راه بتواند پيام هاي بصري و مفهومي خود را به او انتقال دهد. از جمله عناصري كه در برگيرنده مفاهيم حسي و بصري به صورت تواما مي باشد و اهداف ارتباطي را نيز فراهم مي نمايد فرمي است كه ويژگيهاي معنايي را در برگيرد. در شناسايي روابط مفهوم و فرم، همه جزييات را در يك قالب كلي مي توان گنجاند، كه فرم معنا دار نام دارد. كيفيت تمامي ابژه هايي كه حس زيبايي شناسي ما را بر مي انگيزد در فرم معنادار نهفته است. اگر فرم معنادار را تركيبي از چينش عناصر بصري و انعكاس حسي حاصل از مشاهده طرح بدانيم و آن را در قالب طراحي معنادار استفاده كنيم، به صورت كاربردي آنرا مي توان به شيوه اي آگاهانه همراه با روابط و نسبتها، در قالبي نو پايه ريزي كرده و بدين ترتيب حس زيبايي شناختي را همراه با رضايت فراهم آورد. تركيب اين دو حس باعث برانگيختگي معنايي شده و مخاطب بر زواياي ناشناخته آن نيز اشراف يافته، به حس طراح در هنگام خلق اثر آگاهي مي يابد و حتي مخاطب به معنايي پنهان در بطن اثر دست مي يابد و اوج تاثيرگذاري هنر از سوي هنرمند به مخاطب پديدار مي گردد.

Designers are always looking for a way to create a design which is capable of making a pleasant interaction with viewers in order to deliver their visual and conceptual messages. One of the elements that has the visual and emotional meanings together is “Significant Form”, which contains visual and emotional reflections all in one. If we accept this description for significant form, we can use it cautiously with proportion and ratio to prepare aesthetic sense with satisfaction. Uniting visual and significant concepts can be helpful for viewers to discover new things in the design and also the sense of designer throughout creating which can prepare the highest point effects of art and design from artist and designer.