عوامل خطر ساز فوت در اقدام كنندگان به خودكشي - استان آذربايجان غربي: مطالعه مورد - شاهدي

پيش زمينه و هدف: خود كشي عمل هدفمند نابود سازي به دست خود فرد، كه در بهترين مفهوم يك ناراحتي چند وجهي در انسان نيازمندي است كه براي حل مشكل، خود كشي را بهترين راه چاره مي‌داند. اگر چه ميزان خود كشي در ايران بسيار كم است ولي بررسي‌هاي انجام شده نشان مي‌دهد كه اقدام به خود كشي و مرگ ناشي از آن رو به افزايش است. هدف اين مطالعه، تعيين عوامل موثر بر فوت در اقدام كنندگان به خودكشي مي‌باشد. مواد و روش: اين مطالعه به روش مورد- شاهدي انجام شد. تمامي افرادي كه خودكشي منجر به فوت داشتند به عنوان گروه مورد (33n=) و دو برابر گروه مورد با روش نمونه گيري تصادفي ساده به عنوان گروه شاهد ( اقدام به خودكشي، 66n=) وارد مطالعه شدند. داده‌ها با آمار توصيفي، آزمون‌هاي آماري كاي دو و رگرسيون لجستيك تجزيه و تحليل گرديد. يافته‌ها: نتايج مطالعه نشان داد كه جنسيت مذكر يك عامل خطر براي فوت، روش خودكشي غير تهاجمي، نداشتن سابقه قبلي بيماري جسمي-رواني و سكونت در شهر به عنوان عوامل پيشگيري كننده از مرگ در اقدام كنندگان به خودكشي مي‌باشند نتيجه گيري: به نظر مي‌رسد كه آموزش به خانوارها و معرفي عوامل موثر در اقدام به خودكشي و خودكشي منجر به فوت به ويژه براي جوانان و نوجوانان مي‌تواند گامي موثر براي ارتقاي سلامت روان، كاهش موارد رخداد و آسيب‌هاي ناشي از خودكشي باشد.