نسبت انسان و حقيقت از منظر فيلسوفان مدرن

The Relation between Human and Truth in Modern Philosophers’ Viewpoints

دوره مدرن به لحاظ معرفت شناختي داراي اهميت خاصي است؛ زيرا از يك سو نسبت جديدي ميان انسان و حقيقت تعريف گرديد كه در آن فيلسوفان مدرن چون دكارت، كانت و نيچه نقش زيادي داشتند و از ديگر سو انسان توانست محور و ملاك فهم و تفسير حقيقت گردد. در واقع در اين دوره خودبنيادي معرفت شناختي انسان نقش بسيار مهمي در نگاه به كل هستي دارد. دكارت با محوريت انديشه كوژيتو، روش رياضي و عقل گرايي، و ملاك تصورات واضح و متمايز، كانت با مقولات پيشين، انقلاب كپرنيكي، محوريت عقل انساني در اخلاق و دين، نيچه با تمركز بر اراده معطوف به قدرت، ارزش گذاري مجدد و نهيليسم، و سارتر با نشاندن انسان به جاي خدا در سير تكاملي تدريجي، در خودبنيادي معرفت شناختي و محوريت انسان در فهم يقين و حقيقت نقش زيادي داشتند. نتيجه اين نظام فكري، بدفهمي يا غفلت از امور ماوراي طبيعي، دين و اخلاق و محدود كردن انسان به تمشيت حيات دنيوي بود.

Modern age due to its epistemological virtue has a special important, since it defined a new relation between human and truth, in which some modern philosophers, like Descartes, Kant and Nietzsche have more roles. In this thought, human could take place as the center and criterion of understanding and interpretation of truth. In fact, human’s subjectivism has been of more important role in understanding the whole system of being. Descartes with his Cogito, mathematical method, rationalism and clear and distinctive conceptions, Kant with his a priori categories, Copernicus revolution, being axial of human reason in morality and religion, Nietzsche with his thought of Will to Power, nihilism and revaluation, and Sartre with putting human in place of God, had a big role in taking place of human as center of truth and gradual evolution of subjectivism. The conclusion was and is consisted of neglecting and misunderstanding of metaphysical facts, religion and morality, and also of to restricted human to manage his/her mundane life.