شاخص هاي صرفي- نحوي در كودكان دچار نشانگان داون و بهنجار

Morphosyntactic indicators in children with Down syndrome and normal

چكيده هدف پژوهش تعيين نحوه اكتساب شاخص هاي صرفي-نحوي در كودكان دچار نشانگان داون و بهنجار بود. روش: روش مطالعه از نوع پس رويدادي و جامعه آماري كودكان و نوجوانان دچار نشانگان داون حدود 2000 نفر و كودكان بهنجار حدود 450000 نفر بود. از ميان آن ها، افرادي كه واجد ملاك هاي ورود در هر دو گروه بودند به عنوان نمونه انتخاب و 43 كودك دچار نشانگان داون 10 تا 20 ساله و 40 كودك طبيعي 8 تا 12 ساله همتاسازي شد. از هر دو گروه، نمونه گفتار با استفاده از كتاب قصه هاي تصويري جلد 1 و جلد 2 آشتياني (1374) گرفته شد. يافته ها: داده‌ها نشان داد كه كودكان دچار نشانگان داون در شاخص هاي كل كلمه ها، حروف و ميانگين طول گفته، متفاوت از گروه گواه هستند، اما اين تفاوت در اسامي و افعال معنادار نبود. در زير طبقه ها به طور كلي عملكرد گروه عادي بهتر از گروه دچار نشانگان داون بود. نتيجه گيري: الگوي نقص در افراد دچار نشانگان داون يك الگوي تاخير رشدي نيست و لذا در درمان اختلال هاي زبان‌شناختي گروه دچار نشانگان داون بايد از روش درماني مبتني بر جداسازي هر حوزه زبان شناختي استفاده كرد كه متفاوت از درمان افرادي است كه تنها دچار تاخير رشد زبان شناختي هستند

Abstract Aim: The aim of this research was to compare morphosyntatic categories in Down syndrome and normal groups. Method: A retrospective methodology was employed in 43 children with Down syndrome aged 10 to 20 and 40 normal children aged 8 to 12 years selected from a total population of 2,000 children and adolescents with Down syndrome and 450000 normal children. Participants had met entry criteria set for the study and were matched. From both groups speech samples were collected using a Persian Visual Story Book, Vols. 1 and 2 (Ashtiani, 1995). Results: Based on data analysis, children with Down syndrome were significantly different from normal children in producing whole words, prepositions and MLUs, but this difference was not significant in producing verbs and nouns. The overall performance of the control group was better than the group with Down syndrome. Conclusion: According to these results, the pattern of deficit in individuals with Down syndrome is not developmental delay so the treatment of language disorders in children with down syndrome must be different from those with developmental language delay and treatment must be different in each language category.