بررسي انتقادي مباني رويكرد پسامدرني به آموزش و پرورش

A Critical Study of the Foundations of the Post-Modern Approach to Education

در اين مقاله مباني انديشه پسامدرن درآموزش و پرورش بررسي مي‌شود. پسامدرنيسم كه در دو دهه اخير بر قلمرو وسيعي از علوم اجتماعي،فلسفه و فلسفه آموزش و پرورش تاثير گذاشته است، واكنشي در برابر خردگرايي دوران مدرن و مبارزه با هر گونه مطلق‌انگاري است.ساخت‌زدايي،نسبي‌گرايي و عمل‌گرايي از ويژگي‌هاي نگرش فلسفي پسامدرن محسوب مي‌شوند. پسامدرنيسم در قلمرو معرفت‌شناسي با نفي دانش مطلق، آن‌را به گونه‌اي با حوزه‌هاي قدرت و سرمايه پيوند مي‌زند. ازاين رو فيلسوف آموزش و پرورش علاقه‌مند است كه رابطه ميان دانش،آموزش و يادگيري با قدرت،سرمايه و ديگر پديده‌هاي متحول فرهنگي را مورد بررسي قرار دهد. بررسي تعاريف،ريشه‌هاي تاريخي و مباني فلسفي پسامدرنيسم و نقدهاي آن‌ها از ديگر موضوع‌هايي است كه در اين مقاله مورد بحث قرار گرفته است.

This article studies the foundations of postmodernism in education. The Postmodernism which has affected a wide realm of social sciences, philosophy as well as philosophy of education, is a reaction against the rationalism and absolutism of modern ages. Deconstructionalism, relativism and pragmatism are some leading characteristics of the postmodern philosophical attitude. In realm of epistemology, by rejecting absolute knowledge, postmodernism relates itself to power and capital spheres. Therefore a philosopher of education is interested to find out the relationship between knowledge, teaching, learning and power, capital and other changing cultural phenomena. Definition, historical roots and philosophical foundations of the postmodernism and its criticisms, are other issues that are discussed in this paper.