بررسي تاثير كپسول خوراكي «‌ مورد » بر درمان واژينيت كانديديايي

Effect of Myrtus communis capsule on vaginal candidiasis treatment

سابقه و هدف: واژينيت كانديدايي، يكي از شايع‌ترين بيماري‌هاي دستگاه تناسلي زنان مي‌باشد. اخيراً گزارش‌هاي متعددي در مورد اثرات ضد قارچي و ضد ميكروبي گياه "مورد" ارايه شده است. اين پژوهش با هدف تعيين تاثير كپسول خوراكي "مورد" بر درمان واژينيت كانديديايي در زنان مراجعه كننده به درمانگاه زنان بيمارستان لولاگر وابسته به دانشگاه علوم پزشكي و خدمات بهداشتي و درماني شهيد بهشتي در سال ??-???? انجام شد. مواد و روشها: در اين كارآزمايي باليني دوسوكور تصادفي، 100 زن غير باردار در دو گروه دريافت كننده‌ي كپسول خوراكي "مورد" و كرم واژينال كلوتريمازول (گروه مورد) و كپسول پلاسبو و كرم واژينال كلوتريمازول (گروه كنترل) قرار گرفتند. علايم و نشانه‌هاي باليني و نتايج آزمايشگاهي در ابتداي مطالعه و پس از تكميل دوره‌ي 7-4 روزه‌ي درماني توسط پرسشنامه و فرم مشاهده، ثبت گرديد. اطلاعات جمع‌آوري شده با استفاده از نرم‌افزار كامپيوتري SPSS (نگارش 18) مورد تجزيه و تحليل و قضاوت آماري قرار گرفت. يافته‌ها: نتايج حاصل از اين پژوهش نشان داد كه ميزان موفقيت گروه "مورد" در بهبود خارش (82 درصد) و ترشح (78 درصد) كه شايع‌ترين علايم واژينيت كانديديايي مي‌باشند، نسبت به گروه كنترل (به ترتيب 16 و 28 درصد) به طور معني‌داري بيشتر است. پس از اتمام دوره‌ي درمان، كشت ترشحات در گروه "مورد"، 90 درصد و در گروه كنترل 62 درصد منفي بود. تفاوت اثر در دو گروه به لحاظ آماري معنادار بود (001/0P < ). نتيجه‌گيري: به نظر مي رسد كپسول خوراكي "مورد" بر واژينيت كانديديايي اثرات درماني مطلوب و مناسبي داشته است. بنابراين مي‌توان از خواص متعدد اين گياه در تسكين و بهبود برخي علايم و نشانه‌هاي مرتبط با عفونت‌هاي ولوو واژينيت قارچي در مدت زماني مشابه با داروهاي ضد قارچ از گروه آزول، از جمله كلوتريمازول، بهره جست.

Background and Aim: Although the use of a dynamic hip screw (DHS) is considered to be the suitable treatment for intertrochanteric fractures, the external fixation device could produce clinical outcomes comparable to the outcomes obtained with conventional treatment. Furthermore, because external fixation is minimally invasive, we expected a lower rate of morbidity. Therefore, we compared the two treatments in a clinical trial of elderly patients with intertrochanteric fracture. Materials and Methods: Participants were included 60 elderly high-risk patients with an age of 78?5.6 years who were treated for intertrochanteric fracture, resulting from a low energy trauma. Patients were randomly divided in two conditions regarding the treatment. In group A, the patients were treated with DHS, while in group B patients were treated with external fixator. Results: The fixator was well accepted and no patient had significant difficulties while sitting or lying. The intraoperative time was 73?10 minutes in group A and 15?8 minutes in group B (P < 0.01). 27 patients of group A needed blood transfusion postoperatively and none in group B (P < 0.001). The duration of hospitalization in group A and group B was 8.4?2 and 2.2?1.5 days, respectively (P < 0.05). 9 of patients in group B had pin-track infection grade 2 that all were treated by oral antibiotics. There were no differences in comorbidities, quality of reduction, screw cut out, bed sore and HHS between the two groups. ‍Conclusion: Treatment with external fixator is an effective treatment for intertrochanteric fractures in elderly high-risk patients. The advantages include quick and simple application, minimal blood loss, less radiation exposure, adequate fixation, pain reduction, and early discharge from hospital, low costs and favorable functional outcomes.