تعيين حد بهينه اقتصادي استفاده از آب شور در آبياري پنبه (مطالعه موردي: دشت بيرجند)

Determining the Optimal Economical Threshold of Water Salinity to be Used in Cotton Irrigation (Case Study: Birjand Plain)

شوري و كمبود آب از محدوديت‌هاي عمده توليد محصولات زراعي در مناطق خشك و نيمه‌خشك مي‌باشند. در اين مطالعه داده‌هاي عملكرد پنبه در مقابل سه سطح شوري 2/2، 5/5 و 3/8 دسي‌زيمنس بر متر و چهار سطح آبياري 50، 75، 100 و 125 درصد در قالب طرح كرت‌هاي خرد شده به‌صورت فاكتوريل با سه تكرار و در 72 كرت به ابعاد 4 × 5 متر كه توسط آقاي نجفي ‌(سال 89) در مزرعه نمونه اميرآباد بيرجند انجام شده بود، استفاده گرديد. بهترين تابع توليد برازش داده شده تابع متعالي با 2R برابر 94/0 بود. هدف اين مقاله تعيين حداكثر شوري آب آبياري براي گياه پنبه مي‌باشد. نتايج مطالعه نشان داد كه حداكثر شوري آب آبياري به شرط ثابت‌ماندن قيمت يك واحد آب شور در حد قيمت پايه آب در بيرجند، براي داشتن صرفه اقتصادي، 6/8 دسي‌زيمنس بر متر مي‌باشد.

Salinity and water scarcity are tow main limitations on crop production in arid and semi-arid regions. This paper used sample field experimental yield data of cotton with three levels of irrigation water salinity , 2.2, 5.5 and 8.3 dS/m and four levels of irrigation amounts, 50, 75, 100 and 125 percents of cotton water requirements in Birjand. The best fitted production function was transcendental model with R2 equal 0.94. The purpose of this paper was to determine maximum salinity of irrigation water for Cotton. Results showed that maximum salinity of irrigation water is 8.6 dS/m on the condition that the price of saline water being equals to base price of fresh water in Birjand region.