اثر شوري و روش‌هاي مديريت آب آبياري بر عملكرد و كيفيت گوجه‌فرنگي در آبياري قطره‌اي زير سطحي

در اين پژوهش روش آبياري قطره‌اي زيرسطحي با شوري‌هاي مختلف و اثرهاي آن بر كيفيت و كميت گوجه‌فرنگي بررسي و شيوه‌هاي مديريتي آبياري متناوب يك در ميان و متناوب نيم در ميان مقايسه گرديد. پژوهش در زميني به مساحت تقريبي 320 مترمربع و در 30 كرت انجام شد و قطره‌چكان‌ها در عمق 15 سانتي‌متري از سطح خاك قرار گرفتند. براي در نظر گرفتن برهمكنش سطح‌هاي شوري و شيوه مديريتي، از طرح آماري كرت‌هاي خرد شده با سه تكرار استفاده شده كه در آن شيوه مديريتي فاكتور اصلي و سطح‌هاي مختلف شوري (dS m-1 8، 6، 4، 2 و 68/0) فاكتور فرعي بود. نتيجه‌ها نشان داد كه با افزايش شوري آب آبياري عملكرد گياه گوجه‌فرنگي كاهش يافت و بيشترين عملكرد مربوط به تيمار آبياري نيم در ميان و بدون شوري ton ha-1) 437/52) بود. همچنين شيوه مديريتي يك در ميان نسبت به مديريت نيم در ميان 77/17% عملكرد كمتري داشت. با افزايش شوري آب آبياري، مقدار سديم گوجه‌فرنگي افزايش و رطوبت كاهش يافت ولي تغييرهاي نيتروژن و كلسيم، جرم مخصوص ظاهري، تعداد ميوه و وزن ميوه معني‌دار نبود. در اين پژوهش وزن مخصوص ظاهري ميوه، مقدار آب ميوه، استحكام بافت، سديم، كلسيم، نيتروژن ميوه و ويژگي‌هاي رنگ شامل a، b و L اندازه‌گيري شد. با افزايش شوري آب آبياري مقدار L كاهش يافت ولي تغييرهاي ويژگي‌هاي a وb معني‌دار نبود. به طور كلي مديريت نيم در ميان مناسب‌تر از يك در ميان بود.