تصويرپردازي هنري ابرار و جايگاه اخروي آنان در سوره‌ي انسان

تصويرپردازي هنري يكي از ويژگي هاي اساسي متن قرآني است كه هريك از علماي اعجاز بياني قرآن در قرن هاي گذشته بدون اين كه چنين اصطلاحي را به كار ببرند، به جنبه هاي محدودي از آن مانند تناسب لفظي، تناسب معنوي و برخي از صور خيال پرداخته اند. البته اديبان معاصري هم‌چون سيد قطب، فراتر از علماي قديم رفته اند و با مطرح كردن اصطلاح تصويرپردازي هنري، مهم ترين عناصر اين تصوير‌‌‌پردازي را برشمرده اند و آن ها را در ترسيم زنده و هنرمندانه ي صحنه هاي مختلف دنيوي و اخروي در آيات قرآني دخيل دانسته اند. در اين جستار، نگارنده بر آن است كه با جمع آراي بلاغيون قديم و اديبان معاصر، تصويرپردازي هنري ابرار و جايگاه اخروي آنان را در سوره ي انسان مورد مطالعه قرار دهد و از راه بررسي مهم ترين عناصر تصويرپردازي هنري، يعني مضمون، لفظ، صور خيال، احساس، حركت، رنگ، گفت‌وگو، تقابل و موسيقي فواصل آيات، تا حد امكان، جلوه هاي زيباشناسانه ي اين تصويرگري را آشكار كند تا از اين راه، عمق معناي آيات مربوط به ابرار در اين سوره، بيشتر درك شود و هدف ديني منظور نظر آن ها با تاكيد بر ظرافت هاي بياني اعجازآميز كلام الهي، ترسيم شود.

The artistic imaginary is one of the fundamental peculiarities of Qur’anic text that each of the scholars for verbal miracle of Qur’an in the past centuries, without applying such a term, focused on the militant aspects such as verbal proportion, semantic and dedication. However, contemporary writers such as Sayyid Qutb have gone beyond the old scholars and by explaining the term of artistic imagination specified it the most important element and considered as live and artistic sketching of different worldly and otherworldly domains. In this paper, by assembling old rhetoric and contemporary literature, the author tries to study the artistic imagery of benefactors and their otherworldly place in the chapter Insaan. And through study, it tries to highlight important elements of artistic imagery such as topic, word, accent, feeling, movement, color, dialogue and to the extent aesthetic manifestation of this imagery.