مقايسه نظريه مثالِ افلاطوني و نظريه وجود جمعي از ديدگاه صدرالمتالهين

A Comparison between Plato’s Theory of Ideas and Mullā Sadrā’s Theory of Collective Being

توجه به ارتباط بين عالم‏هاي وجودي و چگونگي اين ارتباط، ازجمله الزامات يك فلسفه نظام‏مند است. نظريه مُثُل افلاطون، صرفا متمركز بر يافتن «فرد» عقلي براي انواع جسماني است. فارغ از چالش تشكيك در ماهيت، اين نظريه در تبيين افراد مثالي و يا فرد الهي براي انواع جسماني، ناتوان است؛ ليكن با شكوفايي فلسفه اسلامي در حكمت متعاليه و پردازش نظريه اصالت و تشكيك وجود، تبيين دقيق‏تري به نام نظريه وجود جمعي ارايه شده است كه تناظر و تطابق همه عوالم را به ارمغان مي‏آورد.

Considering the relation between the worlds of existence and the nature of that relation is one of the necessities of a systematic philosophy. Plato’s theory of ideals focuses just on finding the intellectual “individual” for different physical species. Apart from the challenge of gradation in quiddity, the theory is unable to determine the ideal individuals or the divine individual for physical species. With the florescence of the Islamic philosophy in transcendental philosophy and the development of the theory of essentiality and gradation of existence, however, a more precise explanation called the theory of collective existence has been offered that brings about the correspondence and conformity of all the worlds.