آفرينش شش روزه از منظر قرآن و علم

Six-Day Creation from the Viewpoints of the Qur’an and Science

ظاهر آيات قرآن از آفرينش شش روزه آسمان‌ها و زمين سخن مي‌گويند اما علم جديد روند شكل گيري اجرام آسماني و زمين را در بازه هاي زماني طولاني مدّت دانسته و شكل گيري جهان را در مدّت زماني معادل چند روز معدود نمي‌پذيرد. بدينسان بسياري از قرآن‌پژوهان معاصر، از فهم ظاهرگرايانه و مشهور مفسران كهن - مبني بر آفرينش آسمان‌ها و زمين در مدت زماني معادل شش روز متعارف - عدول كرده و تعبير «ستّه ايّام» را به شش دوران و مرحله تاويل نموده‌اند. در اين ميان، اين راهكار هم در خور نظر است كه در فضاي علم نمي‌توان براي توضيح پديده‌هاي طبيعي به امري خارج از طبيعت ارجاع داد و مداخله يك نيروي غيبي برتر، قابل پيش بيني و محاسبه نيست در حالي كه بنيان بيان قرآن بر حضور و مداخله بي قيد و شرط يك نيروي غيبي برتر و متعالي نهاده شده است. بدينسان چون نظرگاه ديني، به پيش فرض‌هاي بسته علم محدود و مقيّد نيست، به نتايج محاسبات علمي هم لزوماًٌ مقيّد و ملزم نخواهد بود و مي‌تواند بر آن شود كه در اين زمينه نيروهايي فرا حسّي دخالت نموده‌اند. با اين همه در عصر كنوني، دانش تجربي محترم‌تر و معتبرتر از آن است كه با چنين تحليلي بتوان نتايج و داده هاي آن را ناديده گرفت و در واقع چنين نگاهي، بر تصوّر تقابل قرآن و علم، مهر تصديق و تثبيت مي‌زند. در نتيجه اگر قرار بر اختيار يك قول افتد، تاويل «سته ايام» به شش زمان و دوران، يگانه قول تعيّن يافته و مرجّح جلوه مي‌كند.

The verses of the Qur’an apparently talk about the six-day creation of the heavens and the earth but the new science views the process of the formation of heavenly bodies and the earth in a longer time span and does not approve the formation of the universe in a period of a few days. Thus, many of the contemporary Qur’an researchers have withdrawn from the formalistic and generally accepted (mashhur) perception of early exegetes – believing in the creation of the heavens and the earth in a period of six conventional days – and esoterically interpreted the expression sittata ayam (six days) as six eras and stages. In the meantime, it is also to be noted that in scientific circles the explanation of natural phenomena cannot be referred to as a supernatural frame of reference and the interference of an unseen superior force cannot be anticipated and counted on; whereas, the Qur’an’s expression is based on the unconditional presence and interference of a superior unseen and supreme force. Therefore, since the religious viewpoint is not restricted to the closed presuppositions of science, it would not be necessarily restricted and obligated to the outcomes of the scientific calculations, either; and can maintain that the extrasensory forces have involved in this respect. Nevertheless, in the present age, the experiential science is respectful and creditable enough as not to ignore its outcomes and data with such an analysis. Actually, such a viewpoint would confirm the notion of contradistinction of the Qur’an and science. Consequently, if a single argument is supposed to be chosen, the esoteric interpretation (ta’wil) of sittata ayyam as six periods and eras seems to be the only determined and preferable argument.