زندگي و مرگ در اشعار فوزي معلوف و احمد شاملو

Life and Death Fawzi Maalouf and Ahmad Shamloo’s Poems

شاعران معاصر ايراني و عرب، به ويژه شاعران مكتب مهجر در ادب عربي، زندگي، مرگ و سرنوشت انسان بعد از مرگ را به گونه‌هاي مختلف، دستمايه تاملات شاعرانه خويش قرار داده اند؛ چنانكه انديشه در اين موضوعات جرياني مداوم در شعر معاصر بوده است. فوزي معلوف و احمد شاملو ديدگاه هاي درخور توجه، و در بيش تر موارد مشابهي در اين زمينه دارند. هر دو شاعر نسبت به زندگي بدبين هستند و آن را صحنه نبرد بين خير و شر مي بينند، هر چند شاملو در مواقعي كه اوضاع اجتماعي بر وفق مراد اوست نسبت به زندگي خوش بين مي شود. اين دو مرگ را تنها راه نجات از دردها و سختي هاي زندگي مي دانند. از ديدگاه آنان مرگ واقعيتي محتوم است كه بايد در مقابل آن سر تعظيم فرود آورد. اين دو از دست مرگ به دامان عشق پناه مي-برند، در عين حال مرگ را پايان زندگي انسان نمي دانند.

Contemporary Arab and Persian poets, especially the poets of “Exile” doctrine in Arabic literature, have capitalized life, death and human destiny after death in his poetic meditations in different ways. As thought of these issues has been a steady stream of contemporary poetry. Fawzi Maalouf and Ahmad Shamloo have considerable, and in more cases, similar perspectives in this regard. Both poets are pessimistic about life and see it a battle field between good and evil; though, Shamloo gets optimistic when the social situation is going well. The two know death as the only way to save from the pain of life .From the irview points, death is an inevitable fact that one should bow down in front of it; and they refuge in the arms of love from it, while they don’t know death as the end of man’s life.