انديشه ديني در اشعار ملك‌الشعراي بهار و احمد صافي النجفي

Religious Thought in Malek al-Shoara-ye Bahar and Ahmad Safi al-Najafi’s poems

اگر شعر و شاعري در خدمت خير و صلاح جامعه باشد، و آن را به سوي اخلاق فاضله و ايمان به خدا سوق دهد؛ بدون ترديد مورد تاييد اسلام است، كه قرآن، پيامبر گرامي اسلام(ص) و اهل بيت(ع) هم از چنين شعري حمايت مي‌كنند. از صدر اسلام تا حال با تمسك به سنت پيامبر اكرم(ص)، از شعر به عنوان سلاحي كارآمد و معنوي در دفاع از دين و مباني آن، و نيز مقابله با تهاجم دشمن استفاده شده است. در اين خصوص بهار و احمد صافي از نمونه هاي بارزي هستند كه در لابه لاي اشعارشان باورهاي ديني و آموزه هاي اعتقادي، نمودي روشن دارد. تلاش اين مقاله بر آن است كه ظهور و بروز انديشه هاي ديني، در اشعار اين دو شاعر معاصر را با روش تحليل محتوا بررسي نمايد.

If poetry is to serve the public good, and it lead sit to the moral utopia of faith in God, it will be undoubtedly authentic from the viewpoint of Islam; and the Qurʹan, the Prophet(pbuh) and the Ahlul Bayt(AS) also support such a poetry. However, with adherence to the traditions of Islam and the Holy Prophet(SAW), the poem is used as an effective weapon in defense of the moral and religious principles, and to counter enemy attacks from the appearance of Islam till now. In this field, Bahar and Ahmed Safi, are clear examples that religious beliefs and doctrines of the faith has a clear manifestation in their poems. This paper attempts to investigate with content analysis the emergence of religious thoughts in these two poets’ poems.