از فنا تا وحدت در انديشه مولانا و ابن فارض

Annihilation “Fana” and Unity “Wahdat” in the Works of Rumi and Ibn-Faridh

ابن فارض از بزرگ‌ترين سرايندگان شعر صوفيانه در ادبيات عرب است؛ از طرفي مولانا خداوندگار عشق و عرفان در ادبيات فارسي است. اين دو عارف بزرگ در بسياري از موضوعات عرفاني تشابه دارند. مولانا و ابن فارض بر اين باورند كه فنا در نهايت به وحدت مي‌انجامد و وحدت را در فنا في الله مي‌جويند. آن دو معتقدند براي رسيدن به وحدت، سالك در ابتدا از هستي ظاهــري خود جدا مي‌شود، سپس در معشـوق چنان غرق مي‌شود كه خودي از او باقي نمي‌ماند، با گذشتن از اين مرحله عارف در وحدتي عاشقانه محبوب ازلي خود را در مي‌يابد. اهميت اين موضوع و شباهت‌هايي كه ميان انديشه‌هاي ابن فارض و مولانا در اين زمينه وجود دارد طلب مي‌كند تا مفهوم فنا في الله و بقا بالله در آثار اين دو عارف بررسي و مطابقت داده شود.

Ibn-Faridh was one of the greatest poets of Sufi poetry in Arabic literature. Rumi, on the other hand, has always been the leading lord of love and mysticism in Persian literature. Rumi and Ibn-Faridh both believe that annihilation would culminate in unity, and they both seek divine union through annihilation. Both assert that, in order to obtain union, the spiritual seeker must first separate themselves from their physical beings, and must then be immersed in the Beloved so that there is nothing left of their own egos. Passing through such a stage, the mystic seeker will find his Eternal Beloved in a union of love. The great importance of this subject and the similarities between the beliefs of Rumi and Ibn-Faridh demands a thorough investigationofthe notions of annihilation in God(Fana), and total integration in God (baqa).