تبيين نقش منابع شغلي و منابع شخصي در تعلق ‌خاطر كاري كاركنان

Explaining the Role of Job Resources and Personal Resources in Employees Work Engagement

طي دهه گذشته مفهوم تعلق ‌خاطر كاري، به‎دليل تاثيرگذاري زياد بر نتايج عملكردي سازمان، بسيار مورد توجه پژوهشگران و كارگزاران حوزه مديريت منابع انساني و رفتار سازماني قرار گرفته است. اين پژوهش به تبيين نقش منابع شغلي (استقلال و آزادي عمل، حمايت اجتماعي، بازخورد، مربي‌گري سرپرستي، فرصت‌هاي رشد و يادگيري) و منابع شخصي (خودبسندگي، شخصيت پيش‌قدم و خصيصه وظيفه‌شناسي)، بر تعلق ‌خاطر كاري كاركنان پرداخته است. مشاركت‌كنندگان اين پژوهش، كارشناسان يك گروه صنعتي (مشتمل بر شركت مادر و شش شركت تابعه اصلي) بودند. داده‌هاي پژوهش با استفاده از پرسش‎نامه از بين اعضاي جامعه آماري گردآوري شده است و مدل مفهومي پژوهش با استفاده از فنّ تحليل مسير و مدل‌سازي معادلات ساختاري، آزمون شده است. نتايج حاصله نشان مي‌دهد كه منابع شغلي و منابع شخصي با تعلق ‌خاطر كاري رابطه مثبت و معنا‌دار داشته و هر دو به‎طور مثبت بر تعلق‌ خاطر كاري كاركنان تاثيرگذارند؛ اما ميزان تاثير منابع شغلي بيشتر از منابع شخصي است.

In a past decade concept of employee engagement has attracted the attention of human resources and organizational behavior researchers and practitioners. This research aims to study the role of job resources (autonomy, social support, feedback, supervisory coaching, and opportunities for development) and personal resources (self- efficacy, proactive personality, conscientious trait) on work engagement (vigor, dedication and absorption). Respondents were employee of an industrial group (main company and six affiliated companies). Research data collected via questionnaire. Research model was tested by using path analysis and structural equation modeling techniques. Results showed positive and significant relationship between variables and also job resources and personal resources had positive impact on work engagement. But impact of job resources on work engagement is greater than personal resources.