نقش و تاثيرگذاري گروه‌‌‌هاي تبعيدي و جابه‌جا شده در عصر ساسانيان

The Role and Influence of Exiled and Transmitted People in Sasanian Era

جابه‌جايي و پراكندگي گروه‌‌‌هاي انساني در طول تاريخ در راستاي اهداف و مطامع سياسي – نظامي صورت گرفته است كه به اصطلاح امروزي دياسپورا ناميده مي‌شود. در دوران ساساني افراد و گروه‌‌‌هاي انساني زيادي جابه‌جا و تبعيد شدند. اين مهاجران اجباري قرباني سياست‌‌‌هاي مصلحت‌گرايانه دولت ساساني بودند، ولي آنچه زمينه‌ساز اين بحران اجتماعي گشت، رقابت‌‌‌هاي توسعه‌طلبانه و گرايش به قدرت‌نمايي دو امپراتوري ساساني و بيزانس در منطقه بود. ساسانيان سياست دياسپورا و تبعيد را در داخل و خارج ادامه دادند. زمينه اين تبعيدها در اثر فشار‌‌هاي سياسي و سركوب خشونت‌بار ايجاد شد. هدف ساسانيان از تداوم اين روند، تضعيف قواي نظامي ملت‌ها و محروم كردن رقبا از حمايت پايه‌‌‌هاي قومي- و تا حدودي شايد استفاده از توانمندي و مهارت تبعيديان در امور عمراني و اقتصادي- بود كه كاملاً هوشمندانه و آگاهانه صورت مي‌گرفت. ولي بُعد ديگر اين پديده افزايش فعاليت مسيحيان و گسترش اين آيين در قلمرو ساسانيان و به دنبال آن، نارضايتي روحانيان زرتشتي بود؛ به همين دليل اين پژوهش بر آن است كه به بررسي اين بحران اجتماعي و نقش شاهان ساساني در راستاي تداوم اين سياست و نتايج و پيامد‌‌هاي آن بپردازد.

Through the history، transmission and propagation of human groups have happened according to political-military aims and activities, nowadays called Diaspora. In Sasanian era many individuals and groups of people were transmitted or exiled. These compulsory immigrants were the victims of Sasanian pragmatist policies. But what paved the way for this crisis, were the progressive contests and the tendencies to show the power on both Sasanian and Byzantine empires in the region. Sasanians continued Diasporas and exile policy inside and outside their territory. They proceeded to do so through political pressures and violent repression. By continuing this procedure، Sassanins aimed to weaken the military forces of the nations and deprive the rivals of being supported ethically or use the abilities and skills of deportees in reconstructive and economic affairs, which was entirely proceeded intentional and wisely. Other dimension of this phenomenon was the increase of Christian activities and the spread of Christianity in Sasanian territory which was followed by dissatisfaction of Zoroastrian priests. For this reason, this survey aims to investigate this social crisis and the role of Sasanian kings in resumption of this policy and its results and consequences.