جنگ مردمي و دكترين دفاعي چين

People War and Chinaʹʹs Defense Doctrine

«جنگ مردمي» به عنوان نمونه‌اي از تفكر استراتژيك مايو، بر اصول اساسي بسيج توده مردم تاكيد دارد و به‌طور عمده بر جذب تجاوز بيگانه و سپس به‌كارگيري جمعيت انبوه در خارج از مناطق شهري براي نبرد در يك جنگ فرسايشي طولاني متكي است. اين دكترين بيانگر بازدارندگي دوجانبه از طريق تهديد به مقاومت طولاني و به دنبال آن تهديد به هلاكت دشمن از طريق ضدحمله است. استفاده صحيح از دكترين جنگ مردمي كه منجر به پيروزي انقلاب بزرگ چين شد، از سوي مايو به عنوان دكترين دفاعي جمهوري خلق چين ارايه گرديد. پس از مرگ مايو، دكترين جنگ مردمي براي سازگاري با سناريوهاي سياسي و تكنولوژيكي نوين مورد تجديدنظر و اصلاح قرار گرفت و جانشينان وي با استفاده گزينشي از انديشه‌هاي مايو مفهوم نويني به آن بخشيدند. در اين مقاله ضمن بيان ويژگيهاي جنگ مردمي، نقش عوامل مختلف در تحول دكترين دفاعي و نوسازي ارتش چين مورد بحث و بررسي قرار مي‌گيرد.

The People war as a sample of Maoʹs strategic ghought emphasizes the Mobilization of the mass public, relying principally on letting the foreign invaders in, and then employing a multitude of population outside the urban areas for fighthing in a protracted attrition war. This doctrine indicates a bilateral deference, namely threatening to make a protracted resistance, followed by threatening to annihilate the enemy through counterattacks. The proper use of the doctrine of "people war", which led to Chinaʹs great revolution, was set forth as Chinaʹs defense doctrine After the death of Maoʹs, the doctrine of people war was revised to be compatible with modern technological and political scenarios, which was given a modern concept by his successors making a selective use of Maoʹs ghoughts. This article discusses how defferent factors contributed to the development of Chinaʹs defense doctrine and the restructuring of itʹs army.