تحليل زمان و شاخص‌هاي زماني در ضرب‌المثل‌ها با رويكرد نشانه-معناشناسي، مورد مطالعه: زبان فارسي

Analysis of Time and Temporal Index in Proverbs with Semiotic-Semantic Approach: Case Study of Persian Language

ضرب‌المثل‌ها گونه خاصي از گفتمان هستند كه مانند اصطلاحات عمل مي‌كنند و با وجود فراواني لغات، در آن‌ها يك واحد ثابت معنايي به وجود آمده كه حتي مفهوم آن از نظر معناشناسي غير قابل تغيير و از پيش‌‌تعيين‌شده است. اما مسيله‌اي كه قابل توجه و تامل به‌ نظر مي‌رسد اين است كه با شنيدن ضرب‌المثل و يا خواندن آن، مخاطب در چه زماني در گفته‌پردازي قرار مي‌گيرد؟ چگونه ضرب‌المثل‌ها قادرند زمان متفاوتي مانند زمان حالتي را خلق كنند؟ با توجه به اينكه عمل گفته‌پردازي پويا است و هر پويايي‌اي بايد داراي بعد زماني باشد، چگونه مخاطب ضرب‌المثل، در اين تعامل گفتماني مي‌تواند در وضعيت جديدي قرار بگيرد؟ روشي كه ما براي پاسخ به اين سوالات برگزيده‌ايم، روش نشانه- معنا‌شناسي است كه فونتني، برتراند، بوردرن و ديگر نشانه‌شناسان مكتب پاريس، در چند سال اخير تحت عنوان «نظام زمانيت در گفتمان‌ها» مطرح كرده‌اند. با تكيه بر اين روش و همچنين با استفاده از فلسفه پديدار‌شناسي، نظام زماني ضرب‌المثل‌ها را تحليل خواهيم كرد. هدف از پژوهش حاضر اين است كه نشان دهيم چگونه مخاطب ضرب‌المثل مي‌تواند از وضعيت انفصال وجودي به وضعيت اتصال حالتي كه عامل تجربه آن را ايجاد مي‌كند، انتقال يافته و در سطحي از آگاهي و شناخت قرار بگيرد كه بتواند «اكنون» را درك كند و همچنين تبيين اين مسيله كه چگونه زمان دستوري مي‌تواند در اين نوع گفته‌ها كه اغلب «زمان حال» است، دخالت داشته باشد.

Proverbs are particular types of discourse that function similar to phrases and despite of polylexicality, they possess certain rigidity where the concept, semantically, is stable and has been restructured. However, the most remarkable and considerable aspect is that how proverbs produce the time of experience once addressee listen or read them? And how proverbs create different temporal conditions? Since the process of statement is dynamic and dynamism inevitably has a temporal dimension, how addressee of proverbs, in this interaction, arrives at a new situation? To respond to the above research questions, the current paper has used the semiotic-semantic approach that was propounded by semioticians of the Paris School as "Temporality in Discourses". Relying on this approach as well as using philosophical phenomenology, the temporal system in proverbs would be analyzed. The research intends to show as how addressee of proverbs could transform from the existing stage of suspension to the stage of connection that is an agent of the experience and similarly reaches to the consciousness level so that he could understand the moment. Finally, how the grammatical time where speeches are in "present form" intervenes this process.