ارتباط استاد و دانشجو در آموزش باليني پرستاري: تحليل محتواي كيفي

Student-educator relationship in clinical nursing education: Qualitative content analysis

زمينه و هدف: آموزش باليني پرستاري با تاكيد بر اهميت و محوريت ارتباط استاد و دانشجو به عنوان ابزار قدرتمندي در مسير پرچالش آموزش و دستيابي دانشجويان به يادگيري موفق و دروني كردن نقش‌ها و ارزش‌هاي حرفه‌اي، نقش مهمي را ايفا مي‌نمايد. اين مطالعه با هدف، تبيين درك استادان و دانشجويان پرستاري از ارتباط استاد و دانشجو در آموزش باليني پرستاري انجام شد. مواد و روش‌ها: در مطالعه حاضر، 8 دانشجوي پرستاري مقطع كارشناسي با تجربه گذراندن كارآموزي و 10 نفر مدرس باليني با حداقل يك سال تجربه آموزش باليني در دانشكده پرستاري و مامايي مشهد توسط نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند. براي جمع‌آوري داده‌ها از مصاحبه‌هاي نيمه ساختار يافته استفاده گرديد. براي كاهش و نام‌گذاري داده‌ها، به دست آوردن كدهاي تحليلي و در نهايت تشخيص زيرطبقات و طبقات از رويكرد تحليل محتواي مرسوم استفاده شد. يافته‌ها: درك از ارتباط در آموزش باليني پرستاري دو طبقه اصلي را نشان داد كه عبارت از: بايسته‌هاي ارتباط (برايندها، ويژگي‌ها و مهارت‌هاي ارتباط) و گفتگوي ناگفته (كنش‌ها، وضعيت ظاهري و چهره) بودند. نتيجه‌گيري: درك استادان و دانشجويان پرستاري ايران از ارتباط در آموزش باليني در مواردي با ساير كشورها متفاوت است و به دليل چنين تفاوت‌هايي، آگاهي از درك آن‌ها از اين مفهوم مي‌تواند در راستاي برقراري ارتباط اثربخش در آموزش باليني كمك كننده باشد. كليد واژه‌ها: ارتباط استاد و دانشجو، آموزش باليني پرستاري، درك، تحليل محتوا

Background and Objective: Clinical nursing education, with emphasis on centrality of student-educator relationship as a powerful tool in the challenging route of education, plays a major role in students’ access to successful learning and internalization of professional roles and values. This research was conducted to explain Iranian nursing students and educators’ perception of student-educator relationship in clinical nursing education. Materials and Method: In this study, 8 nursing students of Bachlor degree with internship experience and 10 clinical nursing educators in School of Nursing and Midwifery in Mashhad, Iran, were selected by purposeful sampling method. Semi-structured interview was used for data collection. Data analysis was conducted through conventional content analysis approach for reduction and nomination of data, obtain analysis code, and recognition of themes. Results: There were two major categories concerned the students and educatorsʹ perception of relationship in clinical settings, relationship necessitates (relationship outcomes, characteristics and skills) and unspoken dialogue (action, appearance and facial expression). Conclusion: Iranian nursing students and educators’ perception of relationship in clinical nursing education is different in some cases from other countries; because of such differences, awareness of this relationship concept from their points of view could be helpful in order to communicate effectively in clinical education. Keywords: Student-educator relationship, clinical nursing education, perception, content analysis