آشنايي زدايي و نقش آن در خلق شعر

Defamiliarization and its Role in Compose Poem

آشنايي زدايي خروج از مالوف و آشناست، خروجي كه در پي آن براي خواننده يا شنونده سخن، شگفتي حاصل شود، يعني شاعر يا اديب با زدودن تكرار از صورت زبان، سخني زيبا و تاثيرگذار خلق كند، شگرد شاعر و اديب در اين است كه عادت را از زبان مي‌زدايد و زباني نو مي آفريند؛ زباني كه مهم ترين هدفش برجسته سازي گفتار عادي است و اين همان زبان شعر است. شاعر يا اديب براي رسيدن به اين مقصود، ابزارهاي زباني مي‌خواهد كه مهم‌ترين آن‌ها استعاره است، آشنايي زدايي دو نوع است: 1- جايگزيني (كه محور اصلي آن استعاره است) 2- تركيبي يا ساختاري (كه در تقديم و تاخير، التفات، حذف و اضافه پيش مي‌آيد). البته هر عدولي، آشنايي زدايي به شمار نمي آيد، مگر آن كه جنبه رسانگي زبان نيز در نظر گرفته شود و صرف اين كه در زبان، استعاره بياوريم، شعر به وجود نمي‌آيد بلكه بايد آن عدول، در مخاطب تاثير بگذارد و نيز زيبا باشد تا مخاطب از آن لذت ببرد. آشنايي زدايي هدف شعر نيست، بلكه به عنوان يكي از شگردهايي است كه فضاي شعر را ابهام آميز مي‌كند تا خواننده براي دريافت معني به زحمت بيفتد و در نتيجه با درك معني هيجان زده شود و از آن لذت ببرد.

Defamiliarization Means Egression of Acquaintance and Accustomed Egression that Followed the Reader or Listener the Surprise after Asks it. Thus Poet or Scholar with the Elimination of Repeats of the Languages Face, Create Beautiful and Influential Language, Because Words Due to Our Repeated are Normal so do not See them, Tip Poet and Scholar in the Habit of Speaking and Create a new Language. For This Purpose, The Poet or Scholar Need Tools Language That Most of Them are Metaphors and Two Types of Defamiliarization Aids Occurs: 1- Replacement (Whose Metaphor is Central) 2 – Combined (Which Happen in Inversion, Favor, Remove and Adding). Naturally had to Brand Each Backtrack Unaccounted Defamiliarization but Considered Phases of Language Audibility and Brought Metaphor in Language is not Create Poem but it have to an Effect on the Reader and Too have a Beautiful Effect Until Enjoy it.