مجلس شوراي اسلامي و سياست‌گذاري در ايران (1359-1387)

“Islamic Parliament” and Policy Making In Iran (1980- 2008)

اين مقاله با استفاده از نظريه ساختار- كارگزار و روش تحليل ساختارهاي قانوني و مطالعه كنش هاي كارگزاران با طراحي و كاربست يك مدل مفهومي- نظري به بررسي عوامل موثر بر نقش مجلس شوراي اسلامي در فرايند سياست گذاري در ايران و ميزان اثرگذاري آن در اين فرايند مي‌پردازد. در چارچوب نظريه ساختار- كارگزار، نقش مجلس در سياست گذاري متاثر از دسته اي از ساختارها و كنشگران است. ساختارها شامل اختيارات و صلاحيّت هاي مجلس، سازمان دروني مجلس، چگونگي توزيع قدرت در نظام سياسي و ساخت هاي بيرون از مجلس اما موثر بر آن و كنشگران شامل رييس مجلس، رييس قوه مجريه، نمايندگان و گروه هاي نفوذ هستند. داده هاي موجود و گردآوري شده و كاربست آنها در چارچوب نظريه ساختار و كارگزار و مدل مفهومي مقاله نشان مي دهد مجلس در فرايند سياست‌گذاري ايران تعيين كننده نيست، اما اثرگذار است.

Law-making assemblies are one of the institutions involved in the process of policy making. The range of their intervention is from real determination to formal influence. This fluctuation is affected by two categories of structural factors and agents. The structures include the jurisdiction of Parliament, internal organizations of parliament, the power distribution in political systems and external structures which have impact on Parliament. The agents include executive head of parliament, chief executive, representatives and influential groups. Three types of parliament are detectable from relationship of these structures and agents that are determinative parliament, effective, low- of -effect and neutral in the process of policy making. This study is going to investigate the role of Islamic assembly in the process of policy makings in Iran based on the theoretical framework. The results of this study show that assembly had causative, and not determinative, role in regard to structural factors and agents in the process of policy makings.