بررسي تا ثير انفوزيون رميفنتانيل با دوز پايين بر روي پاسخهاي بيمار به لوله تراشه طي بيدار شدن از بيهوشي عمومي

The effect of low-dose remifentanil on responses to the endotracheal tube during emergence from general anesthesia

زمينه و هدف: بيدار شدن از بيهوشي و خارج كردن لوله تراشه م يتواند با سرفه، آژيتاسيون و تغييرات هموديناميك همراه باشد. بيدار شدن آرام از بيهوشي با حداقل تغ ييرات هموديناميك ب هويژه در بيماران قلبي- عروقي حايز اهميت است. رميفنتانيل ممكن است اين پاسخ ها را كاهش دهد لذا ما اثرات ادامه انفوزيون رميفنتانيل را بر روي مشخص ههاي ريكاوري مثل سرفه و پاس خهاي قلبي عروقي پس از بيهوشي عمومي بررسي كرديم. مواد و رو شها: در يك مطالعه آينده نگر، دوسوكور تصادفي 60 بيمار بالغ 40 - 18 سال تحت جراحي بيني با بيهوشي بر پايه رميفنتانيل مورد مطالعه قرار گرفتند. طي فاز بيدار شدن از بيهوشي در گروه درمان 1 دوز رميفنتانيل از 1- 1/ 0 م كيروگرم به ازاي هر يكلوگرم در دقيقه به 0/02 م كيروگرم به ازاي هر يكلوگرم در دقيقه و در گروه درمان 2 به 05 / 0 م كيروگرم ب هازاي هر يكلوگرم در دقيقه كاهش يافت در حال يكه در گروه كنترل انفوزيون رميفنتانيل قطع شد و براي حفظ شرايط ي كسان در اين گروه انفوزيون پلاسبو )نرمال سالين( جايگزين رميفنتانيل شد. يافت ه ها: طي فاز بيدار شدن از بيهوشي، شيوع و شدت سرفه در هر دو گروه نسبت به گروه كنترل كمتر بود. همچنين هر دو گروه ضربان قلب آهست هتري نسبت به گروه كنترل داشتند. ميزان فشار خون سيستميك در گروه درمان 1 با گروه كنترل تفاوتي نداشت ولي در گروه درمان 2 نسبت به دو گروه ديگركمتر بود. زمان بيدار شدن از بيهوشي و خارج كردن لوله تراشه در گروه درمان 2 نسبت به دو گروه ديگرافزايش يافته بود. نتيجه گيري: انفوزيون رميفنتانيل با دوز 05 / 0 م كيروگرم ب هازاي هر يكلوگرم در دقيقه شيوع و شدت سرفه، تا ريكاوري و افزايش فشارخون سيستميك در زمان بيدار شدن از بيهوشي را كاهش م يدهد ولي زمان بيدار شدن از بيهوشي را طولاني م يكند. در حاليكه انفوزيون رميفنتانيل با دوز 02 / 0 م كيروگرم ب هازاي هر يكلوگرم در دقيقه بدون آنكه زمان بيدار شدن از بيهوشي را طولاني كند تنها روي سرفه و ضربان قلب موثر است.

Aim and Background: Emergence from general anesthesia can be associated with coughing, agitation, and hemodynamic disturbances. Remifentanil may attenuate these response, so we examined the effects of maintaining a remifentanil infusion in the recovery room, on recovery profiles such as coughing and cardiovascular responses after general anesthesia. Methods and Materials: In a prospective, double-blinded, randomized trial, we enrolled 60 adult patients undergoing nasal surgery with remifentanil-based anesthesia. During the emergence phase, the infusion rate of remifentanil was reduced to 0.02 micro/kg/min in treatment group 1 and to 0.05 micro/kg/min in treatment group 2, whereas in the control group remifentail was discontinued and placebo was started instead. Findings: During emergence, both of the treatment groups had a significantly lower incidence and severity of coughing and slower heart rate. The mean systolic blood pressure (MAP) in the treatment group 2 was significantly lower compared with the other groups, but the awakening or extubation time was prolonged in this group, whereas time interval to awakening and tracheal extubation was similar between the control group and treatment group 1. Conclusions: Maintaining a low-dose remifentanil infusion during emergence did not prolong awakening but reduced heart rate and the incidence and severity of coughing due to the endotracheal tube, whereas high-dose remifentanil infusion reduced the hemodynamic changes and coughing associated with tracheal extubation while significantly delaying the extubation time.