بررسي كارآيي و اندازه‌ي بهينه‌ي نهاده‌ها در توليد برنج؛ مطالعه‌ي موردي: شالي‌كاران بخش كامفيروز استان فارس

Study of Efficiency and Optimal Inputs Usage for Rice production; Case Study: Rice Producers in Kamfirouz District, Fars Province

بررسي كارآيي محصولات كشاورزي و تعيين اندازه‌ي بهينه‌ي مصرف نهاده عاملي بسيار مهم و تاثيرگذار در شناخت نقاط قوت براي افزايش توليد و عمل‌كرد آن‌ها، بي نياز به هزينه‌ي افزوده است. در اين مطالعه، انواع كارآيي فني، اقتصادي، تخصيصي، مديريتي و مقياس و اندازه‌ي بهينه‌ي نهاده‌هاي توليد برنج، با تاكيد بر نهاده‌ي آب، براي توليدكنندگان برنج بخش كامفيروز محاسبه شد. اين پژوهش بر مبناي تحليل پوششي داده‌ها بود و آمار و داده‌ها از راه تكميل 211 پرسش‌نامه در سال كشاورزي 89-1388 جمع‌آوري شد. نتايج نشان داد كه ميانگين كارآيي‌هاي فني، تخصيصي، اقتصادي، مديريتي و مقياس شالي‌كاران منطقه‌ي مورد بررسي به ترتيب 72، 40، 29، 79، 91% است. بيش‌ترين اندازه‌ي استفاده‌ي ناكارآ از نهاده‌ها مربوط به آب آبياري با 40% ناكارآيي در استفاده از اين نهاده‌ است. مصرف بهينه‌ي آب آبياري برنج منطقه حدود 11420 متر‌مكعب در هكتار بود.

Efficiency survey of agricultural products is an important and effective factor for increasing production and yield without extra costs. In this paper, Data Envelopment Analysis method is applied to measure technical, economic, allocative, management and scale efficiencies and optimal amounts of inputs, emphasizing on water, are estimated for rice producers in Kamfirouz district, Fars Province. The data for these analyses are collected from 211 questionnaires in 2010-2011. Results indicated that on average, technical, allocative, economic, management and scale efficiencies are 72, 40, 29, 79 and 91 percents respectively. Maximum of undesirable use of inputs is related to irrigation water with inefficiency of 40 percent. Optimal expenditure of irrigation water is 11420 m3/hectare.