ترجمان وحي (بررسي نقش پيامبر در فرايند نزول وحي)

The part of the Prophet in receiving revelation

يكي از جنبه‌هاي بررسي وحي، فرايند نزول آن از نگاه دريافت‌كننده آن پيام است. برخي از دين‌پژوهان، پيامبر را فاعل وحي مي‌دانند و وحي را حاصل نبوغ، تجربه يا روان پرهياهوي او مي‌پندارند. بنابر نظر برگزيده، پيامبران قوه‌اي مخصوص دارند كه ابزار درك‌ هاتف غيب است و از روي لياقت به ايشان عطا شده است. آنان پيام الهي را به‌وسيله آن قوه مي‌شنوند و بدون كاستي به زبان قوم خود ترجمه مي‌كنند. اين ترجمه كار پيامبر است؛ اما ازآنجاكه پيام الهي است و اين قوه نيز هديه‌اي الهي و خداوند خود عصمت وحي را ضمانت كرده است، سخن پيامبر همان كلام الهي است كه در قالب كالبدهاي زميني تنزيل شده است. به‌نظر مي‌رسد اين بيان هم مورد تاييد متكلمان باشد و هم راه را بر اعتراض‌هاي دگرانديشان ببندد.

One of the problems concerning Divine revelation deals with its receiver. Some scholars of the field of religious studies view the Prophet as the author of Divine revelation. For them, revelation originates from the Prophet`s genuine, experience or dynamic spirit. On the view of the paper, there has been bestowed a special poer to the prophets by which they receive Divine revelation and turn it into the language of their people without any change. The very turning is the part of the prophets. Considering, however, the Divine state of revelation and the gifted power, the speeches of the prophets would be just tha same words of God revealed in the earthly level to be perceiveable for man. The view seems to be acceptable for theologians and stable against relevant objections.