حضور ناتو در خليجفارس و ملاحظات امنيتي جمهوري اسلامي ايران

NATO in the Persian Gulf and Iran’s Security Concerns

پيمان آتلانتيك شمالي-كه در زمان جنگ سرد و براي مقابله با شوروي تاسيسشده بود- انتظار ميرفت كه با فروپاشي شوروي و انحلال پيمان ورشو كنار گذاشته شود، ولي با تلاشهاي ايالاتمتحده، نهتنها چنين اتفاقي نيفتاد، بلكه حوزه ماموريتهاي ناتو و دامنه نفوذ آن گسترش يافت. اهميت و جايگاه ژيوپليتيكي و ژيوراهبردي خليجفارس باعث شده اين منطقه در كانون توجه ناتو قرار گيرد و از سال 2004. م با همكاري كشورهاي حاشيه جنوبي خليجفارس، حوزه نفوذ ناتو به اين منطقه گسترشيافته و روزبهروز بر دامنه نفوذ اين سازمان افزوده شده است. اين وضعيت ميتواند حالتهاي مختلفي را در حوزه امنيتي جغرافياي پيرامون ايران رقم بزند كه قدر مسلم آن، خطر و تهديد بودن حضور ناتو در خليجفارس براي امنيت جمهوري اسلامي ايران خواهد بود؛ بنابراين در اين مقاله تلاش ميشود ضمن بررسي روند توسعه و گسترش ناتو در خليجفارس و اهداف آن، تاثير آن بر امنيت ملي ج.ا.ا. مورد بررسي و ارزيابي قرار گيرد.

It was expected that North Atlantic Treaty Organization (NATO) would be desolated by the soviet disintegration regarding its cold war roots. But for the sake of the US efforts, not only this did not occur, but also NATO’s sphere of influence was spread over. Regarding its geopolitical and geostrategic importance, the Persian Gulf region attracted NATO’s attention and since 2004 NATO’s influence extended to this region with the help and the cooperation of the Arab states in the southern flanks of the Persian Gulf. This can bring about different situations for Iran’s sphere of security, among which are the dangers and the threats of NATO’s presence for Iran. While pinpointing to the spread of NATO’s presence into the Persian Gulf, its effects for the Islamic Republic of Iran national security will be analyzed.