اثر بخشي آموزش گروهي مبتني بر رويكرد اميد درماني بر افزايش اميد و بهزيستي روان‌شناختي دانش‌آموزان

The effectiveness of group training based on hope therapy approach on promoting hope and subjective well-being in students

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش گروهي مبتني بر اميد درماني بر افزايش اميد و بهزيستي روان‌شناختي دانش‌آموزان بود. اين پژوهش، به‌صورت آزمايشي بوده و در آن از طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه كنترل استفاده شد. نمونه شامل 30 دانش‌آموز دبيرستاني دختر شهرستان خرم آباد بودند. ابتدا از 170 دانش‌آموز آزمون‌هاي اميد اسنايدر و بهزيستي روان‌شناختي ريف به عمل آمد؛ سپس تعداد 30 نفر از جامعه فوق كه نمره‌ي پايين‌تري را در اين آزمون‌ها كسب كرده بودند، انتخاب شدند. از اين تعداد، 15 نفر براي گروه آزمايش و 15 نفر براي گروه كنترل به‌صورت جايگزيني تصادفي انتخاب شدند. گروه آزمايشي روش اميد درماني را طي 8 جلسه نود دقيقه‌اي (هر هفته يك جلسه) دريافت كردند. پس از اتمام جلسات مجدداً آزمون‌هاي اميد و بهزيستي روان‌شناختي روي دو گروه اجرا گرديد. يافته‌ها نشان داد كه بين ميانگين نمره‌هاي پس‌آزمون گروه آزمايش و كنترل تفاوت معني‌داري وجود داشت، به‌نحوي كه اميددرماني گروهي موجب افزايش اميد و بهزيستي روان‌شناختي گروه آزمايش شده است. اميد درماني به شيوه‌ي گروهي باعث افزايش اميد و بهزيستي روان‌شناختي دانش‌آموزان مي‌شود. بنابراين شايسته است به منظور ارتقاي كيفيت زندگي دانش‌آموزان، ارايه‌ي خدمات آموزشي و برنامه‌هاي ارتقا دهنده‌ي اميد با روش‌هاي مناسبي مانند يادگيري براساس حل مساله با مشاركت فعال دانش‌آموز در فرآيند بحث با برنامه‌ريزي مدون انجام پذيرد

The aim of this study was to investigate the effectiveness of group training based on Hope therapy on hope and subjective well-being in Students. This study enjoined an experimental design femalewhich used pretest-posttest plan with a control group. The subjects included 30 high school students in khorramabad city. At first, the tests of Snyder Hope and Riff Subjective Well-being were administrated to 170 students. Then 30 students who got the lowest scores in these tests were selected. These students were randomly assigned to an experimental group (n=15) and a control group (n=15). The experimental group received hope therapy for eight 90-minute sessions that each (one session each week). Upon the completion of the training, hope and subjective well-being questionnaires were administrated as a post-test to both groups. Findings showed there was a significant difference between post-test scores of both experimental and control groups (P < 0/01) and hope therapy had increased the hope and subjective well-being in the experimental group. Group hope therapy also increases hope and subjective well-being in Students. So, increasing the quality of life, giving educational services, and hope promoting programs are needed and should be accomplished by suitable methods, for instance, PBL or by Students’ active participation in programmed process.