سيماي آيدا در شعر شاملو

Aida s phase in shamloo s poem

در هر شعر و متنعاشقانه پارسي،مي توان الگوي مشخصي براي معرفي معشوق شاعر ارايه داد. اين خصوصيت در انحصار اشعار يك دوره يا يك مكتب فكري – ادبي خاص نيست؛ بلكه ازكهن ترين اشعار پارسي تا نوترين آن ها كه با نام شعر معاصر شناخته شده تر است، اين ويژگي ديده مي شود. در شعر احمد شاملو، "آيدا"؛ قدرتمندترين و اصلي ترين مصداق معشوق را به خود اختصاص داده است. آيدا كه همسر شاملو است ، برخلاف معشوق هاي شعر تغزلي پارسي كه عمدتاً به خاطر برتري خصوصيات جسماني در شعر مطرح شده اند؛ معمولاً به خاطر خصوصيات برجسته ي اخلاقي ؛ به ويژه تعالي روح در شعر شاملو به عنوان معشوق ذكر گرديده است. گويي شاملو، مرادش از آيدا ، هر مخاطب آگاه و فرهيخته اي است كه ذات شعر را مي شناسد و براي شعر و شعور ارزش قايل است و همچنين هر انسان متعهدي است كه در راه آزادي انديشه مبارزه مي كند. از همين رو است كه آيدا، همچنان كه معشوق شعر عاشقانه ي شاملو است، با اشعار اجتماعي او نيز در ارتباط است.

In every lovely persian and poem and text, it is possible to present a special pattern for introducing poet’ s beloved.This characteristic is not particular in the restraint of- a period’ s poems or a thoughtful – literary schoo; but this speciality is seen from the oldest until the newest Persian poems wich has been more known by the name of contemporary poem.In Ahmad shamloo’ s poem," Aida", has allocated the powerest and most major beloved sense to herself. Aida who is shamloo’ s wife against Persian love poems of beloveds that are brought up mostly because of physical qualities superiority in the poem ; usually has been mentioned because of moral prominent specialities ; particularly the soul elevation in shamloo’ s poem as a beloved . As if , shamloo’ s meaning of Aida , is every informed and skilled addressee who knows poem’ s essence and evaluates the poem and intelligence