ستايش هاي شادمانه الگوي موثر شادزيستي مردمي در ايران

Iranian Collective Thanksgiving Styles and Happiness

موضوع نشاط يا شادزيستي ، عيا نترين جلوه و لباس هر فرهنگ است. به همين دليل، چند سالي است كه برخي از اجزا اين شاخص كليدي در گزار شهاي جهاني فرهنگ و پژوه شهاي نهادهاي فرهنگي كشورها مورد توجه قرار گرفته است. حضور اين شاخص در گزار شهاي مربوط به كيفيت زندگي و توسعه انساني نيز سبب شده است تحليل موضوع از ادبيات روانشناختي و مردم شناختي به گفتمان جامعه شناختي و توسعه اشاعه يابد. اين مقاله با رويكردي اسنادي، زمينه ها و عوامل شادزيستي در ايران را به منظور تبيين مساله و تمركز بر مقولات تعيي نگر و الگوساز در كشور بررسي مي كند و به منظور فهم نسبت بين شاخ صهاي موجود و بسترهاي تاريخي، پيماي شها و تحليل هاي موجود در مورد نشاط اجتماعي در ايران را تا پايان دهه 1380 واكاوي نموده است. از مجموع داد هها ي پيمايشي متعدد در كشور چنين بر م يآيد كه سطح شادكامي و رضايت از زندگي در سا له اي مختلف در ده ههاي 1370 و « ،1380 متوسط » بوده است. مه مترين عواملي كه به شهادت پژوه شها، در سا له اي مختلف بيشترين بار تب ييني شادزيستي دركشور را بر دوش كشيده اند به ترتيب اهميت عبارتند از: اشتغال، درآمد )تورم(، احساس امنيت، احساس برابري و گسترش تفريحات و سرگرم يها. اگر چه در ادبيات جديد شادزيستي، راهكارهاي روانشناختي و اقتصاد شادكامي را اولي و درمانگر ذكر كرده اند، احترام به هويت گراي يهاي فرهنگي و آيين هاي جمعي هوي تبخش و مردمي، موثرترين عامل تحول در سطوح شادزيستي مردمي است. در واقع اين مقاله، مدعي است كه در ايران تاريخي، منشا شادزيستي و فعالي ته اي نشا طآور را بايد در سايه مقولاتي مانند فلسفه خلقت، فلسفه طبيعت، آيي نه اي نيايش و نحوه معيشت جستجو و تحليل كرد. در واقع سه مولفه «سبك هاي ستايش « ،» فرهنگ كار » و «آيين هاي گذار » ارتباط تنگاتنگي با نشاط مردمي در ايران داشته و دارند. همچنين اين مقولات با جمع و اجتماع تنيده و معنا ي‏افته اند.

Happiness studies have attracted a great deal of attention in the social and cultural sciences as well as in the general public. Happiness has traditionally been viewed as one of essential ingredients to a dynamic culture, even now at the present time; it is an important index in World Cultural Reports. According to surveys, rate of social happiness is at intermediate level in Iran within the recent years. Income, satisfaction and entertainments have been of main variables that have affected happiness. This paper argues that thanksgiving styles are correlated to rituals and collective work, which form some parts of happiness as a final behavior. This approach permits us to distinguish between direct and indirect linkages of happiness to individual factors and joyful collective ceremonies. Whereas some economic factors like income, employment and entertainment affect happiness directly. In addition, joyful traditional rituals have both direct and indirect effects on happiness