اثر القايي دپرنيل و دي‌متيل‌سولفوكسايد بر تكثير و بقا سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي مغزاستخوان

Inductive effect of Deprenyl and Dimethyl sulfoxide on proliferation and survival of the mesenchymal stem cells

زمينه و هدف : استفاده از القاگرهاي شيميايي براي تمايز سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي مغز استخوان بالغ (bone marrow mesenchymal stem cells: BMSCs) به سلول‌هاي عصبي مورد توجه محققين است و در ابتدا لازم است تا اثر سميت القاگر شيميايي بر سلول‌هاي تحت القا بررسي گردد. بديهي است افزايش درصد سلول‌هاي زنده پس از القا مي‌تواند بهترين معيار براي تعين مناسب‌ترين القا كننده باشد. اين مطالعه به منظور تعيين اثرات القايي دپرنيل و دي‌متيل‌سولفوكسايد (DMSO) بر تكثير و بقا سلول‌هاي بنيادي مزانشيمي مغزاستخوان انجام شد. روش بررسي : اين مطالعه تجربي روي 20 سر موش صحرايي بالغ نژاد ويستار در دانشكده زيست‌شناسي دانشگاه دامغان انجام شد. BMSCs از مغز استخوان موش صحرايي بالغ استخراج و در محيط ?MEM حاوي FBS ده درصد كشت داده شدند. در پاساژ سوم تعيين هويت سلولي براي آنتي‌ژن‌هاي سطحي CD71 و CD90 به روش ايمونوسيتوشيمي و قابليت چندتواني BMSCs با تمايز به سلول‌هاي چربي و استخوان انجام شد. سلول‌ها به مدت 24 ساعت در معرض عوامل القاگر (محيط كشت تكميل شده با 2درصد دي‌متيل سولفوكسايد و محيط كشت تكميل شده با دپرنيل 8-10 مولار) قرار گرفتند و بعد از آن به محيط ?MEM حاوي FBS ده درصد منتقل شدند. تكثير و بقا سلولي پس از 24، 48، 72 و 96 ساعت با روش آزمون MTT [3-(4-5-Dimethylthiazolyl-2-y1)-2,5-diphenyltetrazolium bromid] مورد ارزيابي قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS-18 و آزمون‌هاي One-Way ANOVA و Tukey تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها : سلول‌هاي چسبنده به فلاسك كشت كه از مغز استخوان جداشدند؛ علاوه بر بيان آنتي‌ژن‌هاي سطحي CD71 و CD90 توانايي تمايز به سلول‌هاي چربي و استخوان را داشته و نتايج حاصل از آزمون MTT نشان داد كه بقا و تكثير سلول‌هاي القا شده با دپرنيل و دي‌متيل‌سولفوكسايد در زمان‌هاي 48، 72 و 96 ساعت پس از القا نسبت به گروه كنترل منفي به طور معني‌داري افزايش داشته است (05/0P < ). نتيجه‌گيري : دپرنيل موجب افزايش بقا و قابليت تكثير سلولي در مقايسه با دي متيل سولفوكسايد شد و مي‌توان اين تركيب را به عنوان القاگر سلولي مورد استفاده قرار داد.

Background and Objective: Research have been focused on the applying the chemical inducer for trans-differentiation the adult BMSCs into neural cell. So that, at the first should investigate the toxcity effect of the chemical inducer on the induced cells. Plasticity and easy accessibility of bone marrow mesenchymal stem cells is a unique charactristic for treatment of neural disorderies. This study was desgined to determine the inductive effect of Deprenyl and Dimethyl sulfoxide on proliferation and survival of the mesenchymal stem cells. Materials and Methods: In this experimental study, BMSCs isolated from the adult rat bone marrow and cultured in ?MEM containing 10% FBS. Cell identity for surface antigens was performed in third passage by immunocytochemistry and multipotancy capacity of BMSCs was done by BMSC differentiation into adipocytes and osteocytes. The cells were exposed to chemical agents (a: the ?MEM medium supplemented with 2% DMSO, b: the ?MEM medium supplemented with 10-8M Deprenyl) for 24 houres and then transferred to ?MEM containing 10% FBS cell survival and proliferation was evaluated after the 24, 48, 72 and 96 houres by MTT [3-(4-5-Dimethylthiazolyl-2-y1)-2,5-diphenyltetrazolium bromid] test. Data were analyzed using SPSS-16, One-Way ANOVA and Tukey tests. Results: In addition to expression the surface antigens and adipogenic and osteogenic differentiation by BMSCs, MTT test results showed that proliferation and survival of induced-deprenyl and DMSO cells within 48, 72 and 96 hours after the induction was increased significantly than negative control group. Conclusion: Deprenyl increases survival and cell proliferation compared to Dimethyl Sulfoxide. It can be used as cell inducer.