خاستگاه ذكر خدا و عوامل تقويت‏ كننده آن

The Origin of Remembrance of God and the Ways of Strengthening It

«ذكر» به‏معناي توجه مجدد به چيزي است كه انسان به آن علم و معرفت دارد، اما اكنون از آن غافل شده است. اين يادكرد و ذكر، از كاركردهاي قلب آدمي است. قلب قوه‏اي است كه مركز ادراكات عواطف و احساسات انساني است. يادكرد، گاهي امري غيراختياري در انسان است و اگر انسان هم بخواهد چيزي را از ياد ببرد، باز هم فراموشش نمي‏كند. درجه يادكرد ما از دانسته‏ها، بستگي به درجه محبت و نفرت ما از آنها دارد. اگر تعلق‏خاطر، محبت و يا نفرت ما از چيزي عادي باشد، خيلي زود آن را فراموش مي‏كنيم، اما اگر محبت و نفرت ما از چيزي شديد باشد، همواره در خاطره باقي مي‏ماند. ازاين‏رو، ايمان و محبت اندك ما نسبت به خدا، ما را به فراموشي و غفلت از حضرت باري‏تعالي سوق مي‏دهد. اما ايمان و محبت زياد، هرگز هيچ عامل نمي‏تواند موجب غفلت ياد خدا در ما شود. بندگان مخلص خدا، كه پيوسته ياد خدا هستند، اگر هم عاملي موجب غفلت آنان از خدا شود، خداي سبحان وسايلي را فراهم مي‏كند كه از آنان غفلت درآيند و متوجه معبودشان شوند.

"Remembrance" means recalling something which one knows but he/she is presently heedless of it. This remembrance is one of the functions of manʹs heart. Heart, which is an important organ is regarded the center of thoughts and feelings. Remembrance is sometimes involuntary and so one will not forget a thing, if he/she wants to. The degree of our remembrance of what we know depends on the degree of our love and hate for it. If our attachment, love or hate for something is ordinary, we will forget it very soon, but if our love for something is overwhelming and our hate is intense we will never forget it. Therefore, our scant belief in and love for God lead to the forgetfulness of the Most High God, but when our love for and belief in God is great, nothing will make us forget Godʹs remembrance. The Glorified God give aid to devoted servants of God who always remember God lest they should become forgetful and thus they always think of their Adorable