تحليل ساختاري قصه شاه سياهپوشان بر اساس الگوي پراپ

Beyhaqiʹs History in the Area of Dialogism

هفت‌پيكر نظامي از دل‌انگيزترين منظومه‌هاي ادبيات غنايي فارسي است كه از منظر ساختارگرايي شباهت‌هاي بسياري به قصه‌هاي پريان دارد. نگارندگان تحليل شباهت‌ها و اختلاف‌هاي ساختاري قصه شاه سياه‌پوشان با ساختار قصه‌هاي پريان را بر اساس خويش‌كاري‌ها، تقابل و دوگانگي آن‌ها، شخصيت‌هاي ثابت يا متغير و توالي و نظم منطقي ساختار روايت انجام داده‌‌اند. با بررسي‌ نتايج حاصل به اثبات مي‌رسد كه اين اثر افسانه‌اي با الگويي كه پراپ از قصه‌هاي پريان نشان مي‌دهد، همچنين با ساختار روايت اين قصه‌ها تا حدود زيادي مطابقت دارد؛ زيرا از سي و يك خويش‌كاري قصه‌هاي پريان بيست و اندي از آ‌ن‌ها در قصه روز شنبه هفت‌پيكر ديده مي‌شود و نيز اين قصه نظم و توالي مورد نظر پراپ را داراست. اين نظم و توالي به دليل وجود نظام تقابلي و دوتايي در كلّ روايت شكل گرفته است.

Dialogic discourse is the product of Mikhail Bakhtinʹs thought, the theorist of human sciences in 20th century. This view wants to establish a permanent interaction between text, author and addresser and that actual knowledge is gained only through participations, differences and semantic contradictions of these three elements. In his opinion, discourse has a dialogic nature and dialogism is seen completely in the literary genre of novel because novel reflects different voices, languages and styles. Thus, novel is naturally polyphonic and due to this it is the main theme of Bakhtin’s studies. In this survey, it is attempted to prove this theory in Beyhaqiʹs History (Abolfazl-e Beyhaqiʹs work) and attention is paid to some of its elements such as fiction writing, secret saying, mimesis and dialectic. The method of this research is proving-analyzing and it investigates the components of dialogism like heteroglossia, polyphonicity and chronotope.