محورهاي اميد در اديان ابراهيمي

Hope Axes in Abrahamic Religions

«اميد»، از مسايل مهم و اساسي در عرصه فرد و اجتماع است و براي بسياري از مسايل اجتماعي نقشي محوري دارد؛ و محرك ذاتي و اصلي زندگي و عامل پويايي روان انسان است. بديهي است، موضوع اميد در اديان، مخصوصا اديان ابراهيمي كه داعيه اصلاح فرد و اجتماع را دارند، به نحو ويژه اي مطرح گردد، اين اميد در اديان ابراهيمي در سه مقوله اصلي: اميد به آينده، اميد به آخرالزمان، و اميد به آمدن منجي، قابل دسته بندي است. به عبارت ديگر، آموزه هاي ديني مرتبط با موضوع اميد در اديان ابراهيمي در جهت ايجاد اميد در اين سه محور مي باشد: 1. اميد به آينده: اين آموزه ها در صدد ايجاد روحيه اميد به آينده و عدم ياس از وضعيت موجود است. 2. اميد به آخرالزمان: اين دوره ميعادگاه اميد بشر و از اهميت ويژه اي برخوردار است. در بخش اول آن، تاريكي و خطر و آسيب و در بخش دوم، سراسر نور و زيبايي و عدالت است. 3. اميد به آمدن منجي: اين اميد، بر آمدن فردي الاهي از نسل پاكان منطبق و متصور مي گردد و نسبت به دو اميد قبل از جايگاه ويژه اي برخوردار است؛ چون از طرفي مكمل مقوله اميد است و از طرفي مهم‌ترين مصداق براي اميد به آينده و آخرالزمان مي باشد. اميد به منجي است كه پويايي و نشاط و معنابخشي در جامعه ايجاد مي شود و پناهگاهي معنوي براي مردم و زمينه ساز رشد و تعالي بشر و محركي براي نبرد با ظلم و ستم و انقلاب مي‌گردد و تسكين دهنده اي قوي براي مصايب و مشكلات مي باشد و طبعاً از عوامل مهم انسجام اجتماعي به شمار مي رود. بديهي است هر كدام از اديان كه تصور واضح‌تري نسبت به اميد و منجي ارايه كند، در رسيدن به كاركردهاي فردي و اجتماعي موعود باوري، توفيق بيش‌تري (هم از لحاظ كمي و هم از لحاظ كيفي) مي يابد. در اين بين، مذهب شيعه، نسبت به مقوله اميد نگرشي خاص و ويژه ارايه مي كند كه از همه اديان و مذاهب متمايز است. اين اميد به آينده و آخرالزمان و منجي، در نگرش شيعي، در بسياري از مسايل فردي و اجتماعي نقش محوري و كليدي به خود گرفته است.

Hope” is one important and key issue in the realm of individual and society and plays a central role in many social issues, and is the human’s innate and primary motive and the dynamics of human psyche. Obviously, the issue of hope in religions, especially Abrahamic religions which claim they reform individuals and society, is raised in a special way. Hope in Abrahamic religions is divided into three categories: hope to the future, hope to the Occultation period, and hope to the Savior to come. In other words, religious teachings related to the topic of hope in the Abrahamic religions along with the creation of hope fall into three axes: 1. Hope to the future: these teachings seek to create a spirit of hope to the future and lack of despair from the present situation. 2. Hope to Apocalypse: this period is the tryst of human’s hope and has a special importance. In the first part, there is darkness, danger and harm and in the second section isthe light, beauty and justice. 3. Hope to the advent of the Savior: this hope is conformed and imagined with the advent of a Godly person and has a special place in comparison to the previous hopes, because at one hand, it is a supplement to the issue of hope and on the other hand is the most important instance of hope to the future and Apocalypse. It is the hope to the Savior which causes dynamism, vitality and meaningfulness in society and becomes a spiritual safe place for people and paves the ground for human growth and excellence and is the motive to fight oppression and revolution and is a powerful and strong soothing for the hardships and problems and is considered as one of the important factors in social cohesion. It is clear that each of the religions which offer a more clear image of hope and Savior is more successful in achieving individual and social functionalities of believing savior, both in terms of quality and quantity. Meanwhile, the Shia religion offers a special attitude toward hope which makes it distinct from all religions. The hope to the future, Apocalypse and the savior, in Shia point of view, has taken a key and central role in many of individual and social problems.