نوعي خاص از ماضي نقلي در شاهنامه فردوسي

A Particular Type of Present Perfect Tense in Shahnameh

شاهنامه، حماسه جاويدان و گران‌سنگ فردوسي، در اقيانوس ادب فارسي، دريايي است عميق و بيكران و آكنده از مرواريدهاي درخشان فرهنگ ايراني كه كندوكاو درباره آنها از ابعاد مختلف ادبي، تاريخي، اجتماعي، اسطوره‌اي، آييني، زبان‌شناسي، و ... مي‌تواند سالها آبشخور پژوهشگران زبان و ادب فارسي باشد. مقاله حاضر به بخش كوچكي از مختصات زباني شاهنامه؛ يعني ماضي نقلي و انواع آن اختصاص دارد. ابتدا پيشينه تحقيق به اجمال بررسي شده، سپس الگوهاي ساخت اين فعل در زبانهاي ايراني باستان، ايراني ميانه و فارسي دري مورد اشاره قرار گرفته‌است. نهايهً براساس شواهدي از شاهنامه و آرا پراكنده پژوهشگران و جمع‌بندي آنها به معرفي و توصيف نوعي خاص از ماضي نقلي پرداخته‌ايم كه سابقه ساخت و كاربرد آن علاوه ‌بر زبانهاي سغدي، خوارزمي و پهلوي، در برخي از گويشهاي ايراني امروز نيز ديده مي‌شود.

The Shahnameh, the precious and eternal epic poem of Ferdosi, in the ocean of Persian literature is a deep and immense sea. It is full of shining pearls of Iranian culture, that studying of them could be used by researchers of Persian language and literature for various dimensions of literary, historical, social, mythical, religious, and linguistics, etc. This subject allocates for little part of linguistic characteristics i.e. present perfect tense and its kinds. Initially the history of research was considered briefly then; the patterns of structure of this verb were studying in the language of ancient Persian, middle Persian and Dari Persian. We eventually, according to samples from the Shahnameh, scattered notions of researchers and their adding up, describe a certain kind of present perfect tense which, its history of structure and application in addition to Soghdi, Khwarizmi and Pahlavi languages, could be recognized at some today Iranian dialects