خودمرگنامه: ويژگيها و كاركردها

Autocideography: Features and Functions

خودمرگنامه شيوهاي نامعمول از روايت است كه در برابر يا در امتداد خودزندگينامه قرار ميگيرد. خودمرگنامه، روايت يك راوي مُرده از مرگ و پس از مرگ خويش است كه اغلب دربرگيرنده بخشهايي از زندگي وي نيز هست. اين نوع روايت، ويژگيها و قابليتهاي معنايي منحصربهفردي دارد و از نوعي راوي متفاوت با قابليتهايي ويژه و كاركرد همزمان درون‌داستاني و برونداستاني بهره ميبرد. در اين مقاله ابتدا به بررسي خودمرگنامه و معرفي ويژگيها و كاركردهاي آن پرداخته شده‌ و سپس سه داستان كوتاه فارسي كه به شيوه خودمرگنامه نوشته شدهاند، تحليل و بررسي شده‌است. نتيجه اين پژوهش نشان ميدهد كه عليرغم توانمنديهاي معنايي اين شيوه روايي، در داستانهاي بررسي‌شده بهره چنداني از كاركردهاي خودمرگنامه و بهويژه راوي متفاوت آن گرفته نشده‌است.

Autocideography or post-death self report is an unconventional way of narration which might proceed, either in parallel or in the direction of authobiography. This narration, as the one that reveals the after-death words of a narrator, benefits from the unique privilege of the simultaneous intradiegetic and extradiegictic narrating of the events. The present article, after introducing autocideography, its features and functions, makes use of this method to analyze three Persian short stories. The research concludes that, the three stories, are incapable of applying this method appropriately and thus can’t be classified as typical examples of autocideography.