ارزشيابي مواجهه شغلي كارگران با مونومر وينيل كلرايد در دو صنعت پلاستيك سازي تهران

Evaluation of Occupational Exposure with Vinyl Chloride Monomer in the Plastic Production Industry in Tehran

مقدمه: رشد صنعت پلاستيك در چند دهه اخير بسيار چشمگير بوده است. پليمر وينيل كلرايد يكي از پركاربردترين پلاستيك‌ها در جهان مي باشد كه در طي فرايندهاي حرارتي، مونومر وينيل كلرايد آزاد مي گردد. اين مطالعه با هدف ارزشيابي مواجهه شغلي و تخمين ميزان ريسك مواجهه كارگران با مونومر وينيل كلرايد انجام گرديد. مواد و روش‌ها: اين مطالعه از نوع توصيفي و مقطعي مي باشد كه بر روي 100 نفر از كارگران دو كارخانه پلاستيك سازي شهر تهران (A,B) انجام پذيرفت. براي تعيين غلظت مونومر وينيل كلرايد در هواي تنفسي، نمونه هاي هوا توسط روش بهينه شده موسسه ملي بهداشت و امنيت شغلي آمريكا به شماره 1007 انجام گرديد. پارامترهاي شرايط جوي هوا شامل دما، فشار، سرعت جريان و رطوبت نسبي همزمان با نمونه برداري اندازه گيري شد. ارزيابي ريسك كمي كارگران بر اساس دو معيار مرگ و مير استاندارد شده و ريسك بروز سرطان انجام شد. تجزيه و تحليل يافته ها با نرم افزار آماري SPSS نسخه 19 انجام گرفت. يافته ها: پارامترهاي جوي در كارخانه هاي A و B به ترتيب براي رطوبت نسبي 71/16±77/43 و 45/14±16/37 درصد، دماي هوا 34/3±95/20 و 20/2±05/21 سانتي‌گراد، فشار هوا 54/0±48/87 و 64/0±41/87 كيلو پاسكال و سرعت جريان هوا 08/0±13/0 و 06/0±10/0 متر بر ثانيه اندازه گيري شد. ميزان مونومر وينيل كلرايد در هواي استنشاقي كارگران كارخانه هاي A و B به ترتيب 51/0±01/1 و 20/0±36/0 بر حسب ppm اندازه گيري شد. ميزان ريسك كمي بر اساس مرگ و مير استاندارد شده در افراد مواجهه يافته 03/0±06/1 برابر جمعيت بدون مواجهه با برآورد شد. ميزان ريسك بروز سرطان بر اساس معيار هاي محاسباتي سازمان سيستم اطلاعات جامع ريسك به ازاي هر 1000 نفر جمعيت مواجهه يافته محاسبه گرديد كه همبستگي آماري بين دو ميزان ريسك برابر 88/0=2R بدست آمد. بحث و نتيجه گيري: مواجهه فردي 31 درصد كارگران بيشتر از حد آستانه تماس شغلي (ppm1) بوده است. در تحقيق حاضر، ميانگين مواجهه فردي با مونومر وينيل كلرايد در مقايسه با مطالعات سال هاي گذشته انجام شده كمتر و قابل قياس با مطالعات اخير مي باشد. نتايج اين مطالعه به وضوح مخاطرات شغلي كارگران را در شرايط ركود توليد فعلي خاطر نشان مي سازد و از اين رو به‌كارگيري سيستم-هاي كنترلي فني مهندسي به ويژه با رونق اقتصادي پيش بيني شده در سال هاي آتي، براي تامين سلامت و تندرستي كارگران الزامي مي-باشد.

Evaluation of Occupational Exposure with Vinyl Chloride Monomer in the Plastic Production Industry in Tehran Backgrounds and Objective: Growth of the plastics industry in recent decades has been dramatic. Poly Vinyl Chloride is one of the most widely used plastics in the world that granules in the thermal process decompose to Vinyl Chloride Monomer and is released in work air environment. This study aimed to evaluate occupational exposure and estimate workersʹ exposure with vinyl chloride monomer risk. Materials and Methods: A cross-sectional study of 100 workers at two Plastic factories in Tehran (A, B) was performed. Personal monitoring of workers to Vinyl Chloride Monomer was conducted by Optimized Method No.1007 from NIOSH. Atmospheric conditions, such as temperature, pressure, air velocity, and relative humidity were measured simultaneously along with personal monitoring. Quantitative risk assessment of workers was computed in the form of Standard Mortality Rate and incident rate cancer. Statistical analysis of data was conducted by SPSS version 19. Results: Climatic parameters in the plant A and B for a relative humidity were 43.77± 16.71 and 37.16±14.45 % and temperature 20.95± 3.34 and 21.05± 2.20 ?C, air pressure 87.48 ± 0.54 and 87.41 ± 0.64 kPa and air velocity 0.13± 0.08 and 0.10 ± 0.06 meters per second were measured respectively. Occupational exposure to Vinyl Chloride Monomer plants A and B were 1.01 ± 0.51 and 0.72 ± 0.30 as ppm respectively. Quantitative risk of exposed workers based on Standard Mortality Rate was estimated 1.06 ± 0.03 times of the population without exposure. Incident rate cancer based on accounting measures of Integrated Risk Information System was calculated per 1000 person exposure population. The correlation of Standard Mortality Rate and the risk of cancer incidence was statistically significant (R2 =0.88). Conclusion: Thirty one percent of workers had higher exposure to Vinyl Chloride Monomer than the occupational exposure limits (1 ppm). In the present workers’ exposure in this study is lower than international workforces reported in decades ago, but higher than studies recently published. The results clearly describes occupational hazard of workers in the current Iranian recession situation. The application of control system in the form of engineering control measure, especially in the coming years with projected economic growth, is justified for securing workers health and well-being. Keywords: Plastic Industry, Vinyl Chloride Monomer, Personal Monitoring, Risk Assessment