نقش گردشگري فرهنگي در توسعه مناسبات جمهوري اسلامي ايران و جمهوري آذربايجان

The Role of Cultural Tourism in Developing of Islamic Republic of Iran and Republic of Azerbaijanʹs Relationship

اين مقاله به بررسي نقش گردشگري به‌ويژه گردشگري فرهنگي (كه تكيه بر منابع و جاذبه‌هاي مشترك فرهنگي ـ اجتماعي دارد) در توسعه مناسبات بين كشور ايران و آذربايجان مي‌پردازد. در اين مقاله با الهام از رويكرد گردشگري فرهنگي در مطالعات گردشگري، نشان داده شده كه مشتركات فرهنگي عميق و ريشه‌دار بين اين دو كشور مي‌تواند به توسعه گردشگري پايدار در هر دو كشور منجر شود. همچنين در اين مقاله راهكارهايي ارايه شده است كه به تحقق گردشگري پايدار كمك مي‌كند. روش اصلي تحقيق، كيفي و مصاحبه عميق با مطلعين كليدي در حوزه گردشگري در دو كشور بوده است. بر اساس نتايج، منابع اجتماعي و فرهنگي مهم‌ترين عامل در جذب گردشگران دو كشور به ‌سوي هم بوده و مهم‌ترين مانع در نقش‌آفريني اين منابع فرهنگي ـ اجتماعي، قوانين، مقررات، سياست‌گذاري‌ها و تصميمات سياسي و دولتي و ساختارهاي نامطلوب در نظام گردشگري بوده است.

This articleʹs purpose is study of tourism and especially cultural tourismʹs role in relations of Iran and Azerbaijan. This article through cultural tourism approach in tourism studies indicates that cultural commons of these both countries can lead to sustainable tourism development. Quantitative method and interview with main well-informed people about tourism are used. The results indicate that cultural and social resources are the most important factor to attract tourists in both countries and the most important obstacle for these factors are political and state laws and unpleasant structures.