مقايسه تأثير يونتوفورز دو داروي ضد التهاب غير استروئيدي و استروئيدي بر علائم بيماران مبتلا به سندروم كانال مچي

Comparison of iontophoretic effects of diclofenac and dexamethasone on patients with carpal tunnel syndrome

زمينه و هدف: سندروم مجرای مچ دستی يك بيماری شايع است كه روشهای غير جراحی متنوعی جهت درمان و كاهش علايم ناشی از آن پيشنهاد شده است. هدف از اين مطالعۀ مداخله­ای بالينی مقايسۀ تأثير يونتوفورز داروی غير استروئيدی ديكلوفناك با داروی استروئيدی دگزامتازون در بهبود علائم بيماران سندروم مجرای مچ دستی بود. روش بررسی: در اين تحقيق تلفيق درمانهای يونتوفورزيس و اسپلينت بر روی هفت بيمار (12 عصب) با ميانگين سنی و انحراف معيار 3/8 ± 9/45  در 10 جلسه و طی دو هفته مورد بررسی قرار گرفت. درمان يونتوفورز دگزامتازون سديم فسفات بر روی چهار عصب و يونتوفورز ديكلوفناك سديم بر روی هشت عصب ديگر انجام گرفت. در هر دو گروه در طول درمان و دو هفته پی گيری از اسپلينت استفاده شد. به بيماران توصيه شد تا در طی درمان از داروهای ضدالتهابی به صورت خوراكی يا تزريقی استفاده نكنند. علائم بالينی از طريق مقياس كمی درد و دو پرسشنامه مقياس شدت علائم و مقياس وضعيت عملكرد ارزيابی شدند. معيارهای الكتروفيزيولوژيك شامل زمان نهفته ابتدايی حسی و حركتی  اعصاب مديان و اولنار, سرعت هدايت و دامنه پتانسيل اعصاب در جلسات ارزيابی ثبت شدند. ارزيابي­ها در سه نوبت قبل از درمان، خاتمۀ درمان و دو هفته بعد از اتمام درمان انجام گرفتند. يافته ها : در گروه درمانی ديكلوفناك، طی ارزيابي­های مختلف كاهش معني­داری (05/0>P) در امتياز پرسشنامه وجود داشت. در اين گروه سرعت هدايت عصبی حسی و تأخير انتهايی حسی عصب مديان، بهبود معني­داری (05/0>P) نشان دادند. در گروه درمان با دگزامتازون در هيچ كدام از جلسات ارزيابی تغيير معني­داری در علائم بالينی و الكتروفيزيولوژيك ملاحظه نشد. همچنين در مقايسۀ دو گروه تنها در جلسۀ پي­گيری، تأخير انتهايی حركتی در گروه دگزامتازون بهبود بيشتری را نسبت به گروه ديكلوفناك نشان داد (05/0>P) نتيجه گيری: يافته های فوق نشان مي­دهند كه استفاده از اسپلينت و يونتوفورز ديكلوفناك در درمان بيماران مبتلا به سندروم مجرای مچ دستی مؤثر مي­باشد. بررسی اثربخشی درمان در گروه دگزامتازون نياز به ادامۀ تحقيق با تعداد نمونۀ بيشتر دارد. در مقايسۀ دو گروه، با توجه به جميع شواهد نمي­توان تفاوت بارزی بين اثربخشی اين دو دارو در طول درمان قائل شد. اظهار نظر در مورد تفاوت موجود در تأخير انتهايی حركتی در زمان پيگيری نياز به ادامۀ تحقيقات در اين زمينه دارد.

Background and aim: Carpal tunnel syndrome is a common disorder, for which various conservative treatments have been suggested. The aim of this randomized clinical trial was to compare the iontophoretic effects of diclofenac and dexamethasone on patients with carpal tunnel syndrome. Materials and Methods: Twelve hands from seven patients between 30 to 60 years of old (Mean=45.9 SD±8.3) were treated with pre-designed splint and iontophoresis. Four hands were treated with dexamethasone sodium phosphate and eight other hands had iontophoretic administration of sodium diclofenac. Cock-up splints were used for the patients during the course of treatment and 2 weeks follow up. Treatment continued for ten sessions during two weeks. They were advised not to take oral or parenteral anti-inflammatory drugs. Clinical symptom severity (SSS) and functional status (FSS) as well as visual analogue (VAS) scales were evaluated after iontophoretic treatment and two weeks follow up. Electrophysiological parameters such as distal sensory & motor latencies, amplitudes, nerve conduction velocities (NCV) were measured. Results: Diclofenac group showed significant improvement in SSS score and sensory electrophysiological parameters of median nerve (P<0.05). Although, in dexamethasone group VAS and SSS scores decreased but there were no statistical significant differences in any intervals. With Comparison between two groups showed significant difference in distal motor latency after following up with more improvement in dexamethasone iontophoresis group (P<0.05). Conclusion: Above findings showed efficacy of splint and iontophoretic administration of sodium diclofenac in treatment of patients with carpal tunnel syndrome. Although dexamethasone group showed no significant change, previous researches suggested the efficacy of ionophoretic administration of this anti-inflammatory medicine in clinical symptomsʹ improvement. Therefore, the lack of enough participants may be considered as a source for present results in this group. Although comparison between two groups, showed significant difference in distal motor latency after follow up (singnificant results in dexamethasone) but, due to small number of cases in follow up period, the validity of these results is questionable. Further researches are needed to confirm this difference.