بررسي همگرايي باشگاهي بين استان هاي ايران طي سال هاي 1379-1388

Investigating the Convergence Clubs among Provinces of Iran during 2000-2009

فرضيه همگرايي، از جمله نتايج حاصل از مدل هاي رشد نيوكلاسيك ها مي باشد. بنا به تعريف، مفهوم همگرايي عبارت است از رشد سريع تر مناطق (يا اقتصادهاي) با درآمد سرانه كمتر، نسبت به مناطق (يا اقتصادهاي) با درآمد سرانه بيشتر. اين مقاله، به بررسي همگرايي باشگاهي بين استان هاي ايران طي سال هاي 88-1379 مي پردازد. براي اين منظور، بعد از دسته بندي استان ها با استفاده از روش هاي مقطعي، براي بررسي فرضيه همگرايي در بين گروه ها از روش هاي ريشه واحد پانلي استفاده شده است. نتايج تحقيق نشان مي دهد، مي توان استان ها را به دو گروه استان هاي با درآمد پايين (تعداد 18 استان) و استان هاي با درآمد بالا (تعداد 12 استان) طبقه بندي نمود. با توجه به نتايج به دست آمده با استفاده از آزمون هاي ريشه واحد پانلي در بررسي همگرايي براي گروه درآمدي پايين و بالا، وجود همگرايي مطلق (يا ميل به يك استاندارد خاص) تاييد مي شود. در نتيجه همگرايي باشگاهي بين استان هاي ايران تاييد مي شود.

The convergence hypothesis is a result of the neoclassical growth model. By definition, the concept of convergence is the faster growth of regions (economies) with lower per capita income compared to the regions (economies) with higher per capita income. This paper deals with convergence clubs among provinces of Iran during 2000-2009. For this purpose, the Panel unit root tests have been used to examine the convergence hypothesis after classifying the provinces with cross-sectional methods. The research results show that Iran’s provinces can be classified into two groups of provinces: (1) ones with low per capita income (18 provinces) and (2) ones with high per capita income (12 provinces). According to the panel unit root tests, the existence of absolute convergence (tendency to a certain standard) between two mentioned groups is confirmed. So, the convergence clubs hypothesis is verified among the Iran’s provinces.