ارزيابي عملكرد مديريت شهري در عدالت فضايي ميان نواحي شهري (مطالعه موردي: شهر قايمشهر)

Investigating the Function of Urban Management in Spatial Justice among Urban Districts (A Case Study of Qaemshahr)

رشد شتابان شهرنشيني در دهه‌هاي اخير، نابرابري در شرايط سكونت و دسترسي به زيرساخت‌هاي فيزيكي و اجتماعي ميان نواحي و گروه‌هاي شهري را سبب شده است. هدف اين پژوهش شناسايي نابرابري‌هاي موجود در شهر قايمشهر و ارزيابي عملكرد مديريت ‌شهري است. عدالت فضايي به‌عنوان رويكرد اصلي و ديدگاه‌هاي برابري‌مبنا در تحليل توزيع خدمات عمومي شهري، و ديدگاه نيازمبنا در تحليل توزيع منابع عمومي شهر استفاده شده است. روش تحقيق توصيفي- تحليلي بوده كه با شيوه تطبيقي بين نواحي انجام پذيرفته است. ميزان دست‌يابي به خدمات به‌كمك تحليل‌هاي سيستم اطلاعات جغرافيايي و چگونگي تخصيص منابع با روش مقايسه‌اي تحليل شده است. نتايج پژوهش بيانگر نابرابري توزيع در ميزان دست‌يابي ساكنان نواحي به خدمات و نابرابري در ميزان تخصيص و تحقق هزينه‌هاست؛ به‌گونه‌‌اي كه نواحي مركزي و غرب شهر از بالاترين سطح دست‌يابي به خدمات، و تخصيص و تحقق هزينه‌ها برخوردارند؛ درحالي كه نواحي شرقي پايين‌ترين سطح دسترسي به خدمات و منابع را دارند. نتايج هردو تحليل بيانگر انطباق نواحي محروم در هر دو تحليل است كه تمركز منابع و خدمات در بعضي نواحي و دوگانگي و بي‌عدالتي در قايمشهر را نشان مي‌دهد. از مهم‌ترين دلايل اين نابرابري‌ها، بي‌توجهي به اصول و معيارهاي عدالت فضايي در سياست‌گذاري‌هاي مديريت شهري است.

Rapid urbanization growth has led to inequity in living conditions, and access to physical and social infrastructures among different urban social groups and districts in the recent decades. The aim of the present research is to identify the existing inequities in the city of Qaemshahr and to investigate the function of urban management in it. Spatial justice as the main approach and the perspectives of base equity are were for analyzing the distribution of urban public services. Also the approach of basic needs was considered to analysis the distribution of city public resources. The methodology of the research has been based on descriptive-analytical approache, and comparative method was used to compare the different districts. The level of accessibility to services was analyzed via GIS, and the quality of resource allocation was investigated using comparative method. The results revealed that there is inequity among the residents of different districts regarding to services, resource allocation and expenditure feasibility. So that the central and west districts of the city have the highest accessibility to services and resource allocation while the eastern part of the city remain quite low in this regard. The results clearly illustrate the correspondence of deprived districts, and the concentration of resources and services in some areas, which exemplify the existence of injustice and dual condition of Qaemshahr, resulting from the lack of proper attention to principles and criteria of spatial justice in urban management policies.