يافته‌هاي باليني، ‌دموگرافي و پاراكلينيكي سرگيجه‌هاي مركزي و محيطي

Clinical, Demographic, and Paraclinic Findings of Central and Peripheral Vertigo

مقدمه: سرگيجه يكي از شكايت‌هاي شايع پزشكي بوده و به دليل ابتلاي دستگاه‌هاي وستيبولر محيطي يا مركزي ايجاد مي‌شود. با توجه به نقش عوامل ژنتيك و سبك زندگي و عادت ويژه غذايي بر بروز برخي انواع سرگيجه و با توجه به نياز آگاه‌سازي بيماران و پزشكان خانواده از علل شايع و چهره‌هاي باليني گوناگون آن لازم بود در منطقه گيلان مطالعه‌اي بر شايع‌ترين علل و تفاوت نشانه‌هاي انواع مركزي و محيطي سرگيجه انجام شود. هدف: تعيين فراواني نسبي و يافته‌هاي باليني، دموگرافي و پاراكلينيك سرگيجه‌هاي مركزي و محيطي مواد و روش‌ها: اين مطالعه مقطعي بر 152 بيمار مراجعه‌كننده با شكايت سرگيجه به بيمارستان‌هاي اميرالمومنين(ع) و پورسيناي رشت از مهر 1390 تا مهر 1391 انجام شد. اطلاعات بيماران شامل ويژگي‌هاي دموگرافي، معاينه باليني و شواهد پاراكلينيك، جمع‌آوري و با نرم‌افزار SPSS-17 و آزمون‌هايchi square و فيشر تجزيه و تحليل شد. نتايج: از 107 بيمار زن و 45 مرد (ميانگين سني 8/16±84/51 ساله)، 55 نفر(2/36%) علايم شنوايي و 30 نفر(7/19%) شكايات نورولوژي (دوبيني، اختلال تكلم و علايم عصبي موضعي) داشتند كه از دسته اول40 نفر(3/26%) در گروه محيطي و 1 نفر(6/0%) در گروه مركزي(007/0p=) و در دسته‌دوم 7نفر(6/4%) در گروه محيطي و 15نفر(8/9%) در گروه مركزي قرار گرفتند(0001/0p=). براي 113 نفر MRI مغز انجام شدكه در 5/19% موارد نقايص آسيب‌شناسي مرتبط با سرگيجه را نشان داد. در 99 نفر اوديومتري انجام شد كه در 4/38% موارد مختل و در بقيه طبيعي بود. در مجموع 2/59% علل سرگيجه را علل محيطي و در راس آن سرگيجه حمله‌اي خوش‌خيم وضعيتي (BPPV)(8/47%) تشكيل مي‌داد. فراواني سرگيجه مركزي و محيطي برحسب گروه سني اختلاف معني‌دار نداشت اما به تفكيك جنس سرگيجه مركزي در مردان نسبت به زنان شايع‌تر بود(04/0=P). نتيجه‌گيري: شايع‌ترين نوع سرگيجه در جمعيت مورد بررسي انواع محيطي بود. نقش معاينه باليني در شناسايي نوع سرگيجه بسيار مهم است.

Introduction: Vertigo is one of the most medical complains and is due to the involvment of peripheral or central vestibular system. Considering the role of genetic factors, life style, and special diets in the incidence of some kinds of vertigo and the nessecity of informing the patients and family physicians about the common probable reasons and different clnical features of the symptom, it seemed nescesary to study its common reasons and the difference of its peripheral and central types in the studied area. Objective: To Determine the relative frequency and clinical, demographic and paraclinic characteristics of central and peripheral vertigo Materials and Methods: This cross-sectional study was performed on 152 patients with vertigo, referred to Amir-Al-Momenin and Poursina hospitals in Rasht, from October 2011 to October 2012. Patientsʹ information and praclinic data were collected and then, analyzed using SPSS.17 software, chi square and Fisher tests. Results: From 107 female and 45 malepatiens(mean age:51.84±16.8years), 55 cases (36.2%) had otologic symptoms and 30 cases (19.7%) had neurological complains (e.g. diplopia, speech disorders, and focal signs).Of the first group, 40 cases (26.3%) had peripheral and 1 case (0.6%) had central vertigo (P=0.007), and in the second group 7 subjects (4.6%) had peripheral and 15 cases (9.8%) had central vertigo (P=0.0001). As shown, 113 cases under wentbrain MRI that revealed neuro-pathological deficits related to the vertigo only in 19.5% of the cases. Also, in 99 cases audiometery was performed that were abnormal only in 38.4% of the cases. Peripheral verigo was the most common type of vertigo (59.2%), especially Benig Paroxysmal Peripheral Vertigo (BPPV) (47.8%). The frequencies of central and peripheral vertigo in terms of age were not significantly different among the groups (p=0.062); however, central vertigo was more common in men than in women (p=0.04). Conclusion: The most common type of vertigo in our patients was peripheral type, and the physical examination can play an important role in the diagnosis of vertigo Conflict of interest: non declared