درس‌هاي فيلسوفِ هنرمند: دوشان، بورن، نيومن و فرانسيس به روايت ليوتار

Lessons of Artist Philosopher: Lyotard on Duchamp, Buren, Newman, and Francis

مقاله حاضر به بررسي برخي ديدگاه‌هاي ژان فرانسوا ليوتار، انديشمند نامدار فرانسوي نيمه دوم قرن بيستم، درباره هنر و برخي هنرمندان مورد علاقه‌اش مي‌پردازد. ليوتار كه به سبب نظريات جنجالي‌ا‌ش درباره افول روايت‌هاي كلان و پسامدرنيته شهرتي عالم‌گير يافت با بهره‌گيري از كليدواژگاني چون امر والا، غير قابل نمايش، تخالف و اصوات خاموش به گمانه‌زني انتقادي خود در قلمرو هنر مي‌پردازد. او با كشف ناسازگاري ترانديسنده‌هاي دوشان، عملكردهاي پنهان آثار بورن، رويداد والاي آثار نيومن و نوانس‌هاي اشباعات رنگي فرانسيس عليه سلسله‌مراتب نظم مستقر روايت و گفتمان و در مجموع فرايند كليت‌سازي در عرصه هنر اقامه دعوي مي‌كند و جوياي نوعي پيرازيبايي‌شناسي در فلسفه هنر است.

This article would discuss some of Jean Francois Lyotard’s views on art and his favorite artists as well. Becoming world-wide known for his controversial theories about postmodernity and the collapse of grand-narratives, Lyotard used keywords like sublime, undepictable, differend, and silent voices to better present his critical opinions in the realm of art.