بازنمايي قدرت در مواجهه با سوژه

Representation of Power against to Subjectivity

سوژه ها در جهان جديد، نه در سيطره ايديولوژي كه دچار سلطه پساهژمونيك "ميل" گشته اند(لش، 1388)، و اين سلطه درون ماندگار از طريق ساز و كارهاي ناخودآگاه "ميل" به برساخت سوژه ي كنشگر اقدام مي كند. ارتباطات روزمره سوژه ها درون گزاره هاي "قدرت زيستي" ساختار مي يابد و همه اشكال و نيروهاي زيست روزمره به سوي كسب "لذت" بيشتر سوق داده مي شوند تا از درافتادن هرچه بيشتر در "فقدان" دوري كنند. از درون اين زنجيره توالي "ميل / فقدان"، سوژه هايي ازهم گسيخته و ازهم پاشيده اي برساخته مي شوند كه درون زيست روزمره خود، تماما درجستجوي لذت بيشتر و نيل به "ابژه كوچك ديگري" خود مي باشند، ازهمين رو هرچيز كوچك و ناچيزي را به مثابه گره گاهي(نقطه كاپيتون) ميان ميل خود و ابژه هاي بيروني ميل مبدل مي سازند. كه اين تمايل همواره با خشونت نماديني مفصل بندي مي شود. خشونتي كه به امري درون ماندگار در سوژه ها مبدل گشته و در توالي "ميل / فقدان"، فرآيندي از هم افزايي پيچيده اي را به وجود مي آورد. فرهنگ امروزين ايرانيان درون اين ساحت درون ماندگار "قدرت زيستي"، همچون ديگر فرهنگ ها به بازتوليد سلطه نمادين خويش بر سوژه ها پرداخته و با درافتادن در عارضه درازدامن "چالش سنت / مدرنيته"، اين خشونت نمادين وجوه و ساحت هاي پيچيده تري به خود گرفته است. خشونتي كه به امري درون ماندگار مبدل شده و "سوژه هاي درجستجوي ميل" ايراني را به جنگ در جاده ها(امر لذت بخش سرعت مثلن تصادفات جاده اي)، خشونت نگاه خيره (امر لذت بخش خودنمايي مثلن نمايش اعدام و اعدامي)، خشونت نمادين زباني (امر لذت بخش تحقير ديگري) و... وامي دارد و چنان اين اخلاق خشونت ورز، به امري روزمره مبدل گشته كه مي توان ريشه ها و خاستگاه هايش را در ناخودآگاه فردي و جمعي ايرانيان ردگيري نمود و امر خشونت آميز را به امري درون ماندگار در اخلاق زيست روزمره ايرانيان معاصر تاويل و تفسير نمود. اين مقاله درپي خوانش و تاويلي روانكاوانه از فرهنگ ارتباطاتي ساليان اخير در ايران مي باشد كه به گونه اي امر خشونت را به امر روزمره مفصل بندي نموده و باعث صورتبندي "گفتمان بزرگ ديگري" اي شده است كه خشونت را به لايه هاي ناخودآگاه سوژه ها جابه جا كرده و ازهمين رو امرخشونت آميز با امر لذت بخش روزمره پيوند عميق تر و گسترده تري برقرار نموده، آنچنان كه به مساله فرهنگي جامعه امروزين ايران مبدل گشته است.

Subjects -in new world- have been on post hegemonic authority of "desire"(lash: 1388).The mechanism of immanent authority and unconscious "desire" help to structure this active subjects. Daily communication of subjects, structures in "power of existence" and all styles of daily life lead to achieve more "pleasure" and avoid from "lacking". Among this cycle of "lack/want", some disintegrated subjects with more searching to achieve "otherness object (objet petit a) ", use every negligible or little thing as a conjunction between themselves and external objects. This desire often joints by symbolic violence, what has changed to immanent action in subjects, and results complicated synergy. Iranian contemporary culture has also itʹs own hegemony on this symbolic reproduction and has more complicated situation cause of "tradition/modernity" challenge. Iranianʹs trying to achieve their desire -as a subjects- , results for example: road events (road accidents as speed enjoyment), violence of observing (self expression by enjoy of showing execution in public), oral violence (enjoy of abusive others).Unfortunately these kind of violenceʹs has become one of the daily behavior in Iranian collective unconscious. This article try to achieve psychoanalytic reading of Iranian contemporary culture of communication and writer believes that this problem has causes "Otherness discourse" which extended to under layers of daily life in Iran.