پس رو پيشينيان سخن منيرلاهوري

Follower of the Predecessors of the Speech Monir Lahouri

مقاله ي پيش رو، جُستار و درنگي در آرا و احوال ابوالبركات منير لاهوري، نظم پرداز و نثر نويس تواناي قرن يازدهم، در سرزمين هند است، وي بانگاهي نقادانه به سبك هندي و با بهره گيري از پيشينيان سخن، آگاهانه از سبك هندي رويگردان شد و براي نخستين بار، از فارسي زبانان ايراني الاصل كه با پيروي از طرز تازه ، موجد و مروج سبك هندي بودند، به سختي انتقاد نمود و براي نشان دادن توانمندي زبان اربابان سخن، دو قرن زودتر از قايم مقام فراهاني، نثر خود را درسرزمين هند در مسير سادگي و سره نويسي مبتني بر ارزش هاي زباني و بلاغي قرار داد؛ افزون براين از منير به عنوان حلقه ي گمشده ي نهضت ساده نويسي مي توان ياد كرد؛ اين جنبش ادبي كه از قرن دهم با ابوالفضل علامي در سرزمين هند آغاز گرديد، با قايم مقام فراهاني در آغاز قرن سيزدهم در ايران به اوج رسيد. اين پژوهش براساس مطالعات راهبردي كتابخانه اي و با رويكرد مقايسه، تحليل و مقابله ي نسخ خطي آثار منثور منير، در ايران و هند انجام گرفته است؛ اين آثار شامل منشآت، رقعات، مناظرات ديباچه ها و متن تاريخي- ادبي كارستان است.

This paper is a discussion and description of the biography and ideas of Monir Lahouri, the 11th Century’s powerful writer of poem and prose in India. Criticizing the Indian style and taking advantage of the predecessors of the speech, he consciously rejected the Indian style, and for the first time he severely criticized the Persian- speaking figures of Iranian origin who, through following the new approach, were the creators and promoters of the Indian style, and two centuries before Ghaem Magham Farahani, in order to show the potentiality of the language of the masters of the speech, he changed, in India, his prose style into simplicity and pure writing based on the language and eloquence values. Moreover, we can remember Monir as the lost ring of the simple writing movement_ the literary movement which started in India with Abolfazl Alami in the 10th century and reached its zenith in Iran with Ghaem Magham Farahani at the beginning of the 13th century. The present research has been carried out according to strategic library studies and through comparison, analysis, and collation of the manuscripts of Monir’s prose works in Iran and India. The works include epistolary writings, letters, arguments, prologues, and the historical- literary text of Karestan.