ديوان اشعار حسرت مشهدي به خطّ خود شاعر

Hasrat Mashhadi’s Divan in His Own Handwriting

آنچه از گذشتگان به صورت نسخه‌هاي خطي براي ما باقي مانده، هر كدام گنجينه‌اي است كه بايد در حفظ، احيا و شناسايي آن كوشيد. با وجود آن كه در سال هاي اخير، سعي فراواني در شناسايي و معرفي اين گنجينه‌هاي نفيس صورت پذيرفته؛ وليكن هنوز راه نرفته بسيار است؛ چراكه هنوز دواوين شعري و متون منثور فراواني در گوشه و كنار كتابخانه‌ها، در زير غبار نسيان و فراموشي است. يكي از اين آثار مجهول القدر و ارزنده، ديوان شاعري ناآشناست با عنوان سيد محمد فرزند ميرزا صدرا، متخلص به حسرت مشهدي، شاعر فارسي گوي شبه قاره در نيمه ي دوم سده ي يازدهم هجري كه نسخه ي اصلي ديوان اين شاعر به خطّ خود شاعر است و در سال 1144 هجري قمري كتابت گرديده و در كتابخانه ي مركزي دانشگاه تهران نگهداري مي‌شود. اين پژوهش بر آن است تا براي نخستين بار به معرفي اين شاعر و مضامين شعري ديوان وي، بر اساس نسخه ي مذكور بپردازد.

What have remained of our ancestors in the form of manuscripts are treasures that must be preserved, revived, and identified. Despite great attempts in order to identify these precious treasures in recent years, there are still many efforts to be done because there are lots of poetic divans and prose texts still in the corners of libraries under the dust of oblivion and forgetfulness. One of these unknown, yet valuable, works is a divan of the unfamiliar poet, Seyed Mohammad, the son of Mirza Sadra, known as Hasrat Mashhadi, the Persian-speaking poet of the Indian subcontinent in the second half of the 11th century A.H., who wrote the original copy in 1144 A.H. This copy in the poet’s own handwriting is being kept in the Central Library of Tehran University. This research paper tries to introduce the poet and the themes of his divan for the first time based on the above mentioned manuscript.