معرفي جوهر معظم سروده ي ميرزا گل‌محمدخان ناطق‌مكراني

Introduction of “JoharMoazzam” by Gol Mohammad Nategh Makkorani

تمام ميراث مكتوب زبان فارسي لزوماً در چارچوب مرزهاي فعلي جغرافيايي ايران قابل احصا نيست و تحوّلات گوناگون گذشته، باعث جدايي بخش‌هايي از اين سرزمين، گسترش زبان فارسي و پيدايش آثاري به اين زبان در مرزهاي خارج از ايران گرديده است. گل‌محمد ناطق مكراني يكي از سخنوران منطقه ي بلوچستان پاكستان است كه متاسفانه براي ادب‌دوستان، چندان شناخته شده نيست. آثار ناطق عبارتند از ديوان و يك مثنوي كه مثنوي او در دست نيست و ديوان مختصر او كه «جوهر معظم» نام دارد، تنها اثر موجود وي است. اين ديوان تا به حال دو بار در هند و پاكستان به چاپ رسيده است و اشعاري در قالب‌هاي قصيده، قطعه، رباعي و غزل را شامل مي‌شود كه در چاپ دوم، مجموعه نامه‌هاي شاعر نيز بر آن افزوده شده است. نگارندگان در اين مقاله پس از معرّفي مختصر شاعر و ديوان وي، با سيري در اين اثر، به روش تحليل محتواي اشعار، به بررسي كوتاه سبك، مضمون و محتواي آن پرداخته‌اند.

The total written heritage of the Persian language cannot necessarily be recorded from within the current geographical borders of Iran; the past various changes have taken parts of this territory apart and have been the cause of the spread of the Persian language and creation of literary works in this language outside the borders of Iran. Gol Mohammad Nateq is one of the famous elocutionists of Pakistani Baluchistan, unfortunately rather unknown to literature lovers. Nateq’s works include his divan (collection of poems) as well as a Mathnavi. His Mathnavi is not available, and “JoharMoazzam”, his brief divan, is his only available work. This divan has been printed twice in India and Pakistan, and includes poems in the form of Qasida, Qeté, Robai (Quatrain),Gazal; in the second edition of the collection, the poet’s letters have been included as well. After introducing the poet and his divan briefly, the writers of the present paper survey the work by using the Content analysis Method of the poems and briefly discuss its style,theme, and content.