اسلوب بيان و شيوه‌ي مجلس‌گويي مولانا در آثار منثورش (با تاكيد بر كتاب فيه ما فيه)

The Styles of Expression and Technique of Preaching in Molaviʹʹs Prose

با تحليل سبك بيان نويسنده، شخصيت فردي، توان بيان و ساختار منظم حاكم بر اثر ادبي را مي‌توان شناخت. به همين سبب شناخت روش بيان هر نويسنده اي درآمدي بر شناخت زيبايي‌شناسي ويژه‌ي او است. مولوي در زيبايي‌شناسي و ساير علوم از باورهاي توحيدي و ديني الهام مي‌گيرد تا ناهماهنگي‌ها و تناقضات صوري را در يك كلي واحد و كاملاً منسجم و هماهنگ جمع نمايد و آن را در آثار منثور خود به خصوص در فيه ما فيه و مجالس سبعه نشان دهد. آثار منثور مولوي يكي از پرشورترين و زيباترين متون منثور ادب فارسي است كه اصلي وحدت‌بخش و نظم و غرض زيبايي‌شناختي بر آن حاكم است و پختگي اسلوب بيان مولوي در آن كاملاً مشهود. در اين پژوهش به تحليل اسلوب بيان مولانا و جنبه‌هاي زيبايي‌شناختي آن در آثار منثورش پرداخته‌ايم و جهت تبيين مساله از برخي از اصول و نظريه‌هاي ادبي، عرفاني و روان‌شناختي بهره برده‌ايم.

By analyzing the writer’s expression style, one can understand the character, expression ability and the structure governing the literary work. Thus, understanding the expression style of the writer is an introduction to his/her particular aesthetics. Fih-i Ma Fih is the most beautiful work among the prose texts in Persian literature ruled by order and unity in which the maturity of Molavi’s expression style is evident. This study describes the ideas of researchers about Fih-i Ma Fih and analyzes Molavi’s expression style and its esthetic aspects.