اثرات آلوپورينول بر بهبود اختلال عملكرد دياستولي در بيماران مبتلا به هيپراوريسمي و بيماري كليوي مرحله انتهايي

Allopurinol effects on diastolic dysfunction in ESRD patients with hyperuricemia

زمينه و هدف: نقش راديكال‌های آزاد اكسيژن در ايجاد پاتولوژی‌های مختلف قلبی شناخته شده است. تاثير آلوپورينول به عنوان يك مهاركننده گزانتين اكسيداز در كاهش توليد راديكال‌های آزاد و بهبود روند‌های پاتولوژيك قلبی مورد توجه قرار گرفته و مطالعات حيوانی تاثير آن را در بهبود ديلاتاسيون، هيپرتروفی و فيبروز بطن چپ و نيز قدرت انقباضی ميوكارد نشان داده‌اند. هدف از اين مطالعه، ارزيابی اثرات آلوپورينول در بهبود اختلال عملكرد دياستوليك در بيماران مبتلا به بيماری كليوی مرحله انتهايی (ESRD) و هيپراوريسمی است. روش بررسی: يك مطالعه مداخله‌ای آينده‌نگر بر روی 28 بيمار (19 مرد و 9 زن) مبتلا به ESRD و هيپراوريسمی انجام گرفت و در پايان يك ماه درمان با آلوپورينول (mg100روزانه)، شاخص‌های اكوكارديوگرافيك مربوط به اختلال عملكرد دياستوليك با شاخص‌های متناظر در ابتدای دوره درمان مقايسه شد. يافته‌ها: ميانگين سطح اسيد اوريك بيماران mg/dl7/5±0/96 و ميانگين كسر جهشی (EF) بيماران قبل و بعد از مطالعه به ترتيب 8/9%±28/44% و 7/9%±64/44% بود (فاقد تغيير معنی‌دار). تنها دو شاخص زمان انقباض ايزوولميك (IVCT) و موج A معكوس (A reversal) كاهش معنی‌دار با مقدار p معادل 028/0 و 012/0 (به ترتيب) داشتند. تفاوت معنی‌داری بين درجه‌بندی‌ شدت اختلال عملكرد دياستوليك، قبل و بعد از درمان با آلوپورينول وجود نداشت. نتيجه‌گيری: بهبود معنی‌دار حاصل در برخی از شاخص‌های مورد بررسی، فقط در گروه مردان (و نه زنان) تكرار شد كه اين موضوع می‌تواند حاكی از پاسخ بهتر مردان (در قياس با زنان) به آلوپورينول باشد. افزايش مدت درمان، انتخاب بهتر بيماران با كسر جهشی دارای توزيع نرمال (و گنجاندن بيمارانی كه شدت اختلال دياستوليك بيشتری در ابتدای مطالعه داشته باشند) و نيز تكرار مطالعه در بيماران هيپراوريسميك غيردياليزی می‌تواند به حصول نتايج دقيق‌تری منجر شود.

Background: The role of reactive oxygen species (ROS) in the pathogenesis of different cardiac diseases has been documented. Recently, effect of allopurinol in decreasing the production of ROS and improving cardiovascular pathogenesis has come into scientific interest. Animal studies have documented the benefit of allopurinol in improving left ventricular dilatation, hypertrophy and fibrosis, and myocardial contractility and in the prevention of systemic vasoconstriction. The aim of this study was to evaluate the effect of allopurinol in improving diastolic dysfunction in ESRD patients with hyperuricemia.Methods: This was an interventional study on 28 patients (19 males and 9 females) with ESRD and hyperuricemia. At the end of a one-month course of allopurinol therapy (100 mg daily), echocardiographic indices of diastolic dysfunction were measured and compared to the baseline indices.Results: The mean level of uric acid was 7.5±0.96 mg/dl. The mean EF before and after the study were %44.28±%9.8 and %44.64±%9.7, (no significant difference), Respectively. The two indices of IVCT and A reversal were shown to have significant improvement after therapy (p=0.028 and 0.012, respectively). The grading of diastolic dysfunction didnʹt improve significantly after treatment with allopurinol.Conclusion: Significant improvement in some of studied indices, reproduced only in male subgroup of patients that might be related to a better response of males to allopurinol, however, a longer course of treatment may result in more favorable responses. Better patient selection in terms of "EF"s with normal distribution and repeating the study in non-dialysis hyperuricemic patients may result in more accurate information.