صورت در معرفت‌شناسي توماس آكوييني

On Form in Aquinas’s Epistemology

از نظر توماس آكوييني معرفت با واسطه صورت‌هاي ذهني پديد مي‌آيد. عامل ايجاد معرفت، مشابهت ميان صورت ذهني و صورت شيي خارجي است و اين مشابهت نيز نشان دهنده وحدت صوري ميان قواي ادراكي و اشيا خارجي است. علاوه بر اين، صورت‌هاي ذهني مضمون معرفت را نيز تعيين مي‌كنند. اما براي شناخت يك فرد جزيي تنها يك صورت مفهومي كافي نيست. از نظر توماس براي ادراك يك فرد جزيي بايد صورتي از خود ماده نيز به نوعي در فاعل شناسا حضور داشته باشد و ادراك آن ماده معين به جزييات فرديت مي‌دهد. مسيله ديگر اين است كه اگر عقل تنها قادر به درك صورت‌هايي است كه خود ساخته و پرداخته، چگونه مي‌توان مدعي شناخت واقع گرايانه از عالم بود؟ از نظر بعضي از مفسران، صورت‌ها تنها واسطه ميان شيي خارجي و قواي ادراكي هستند، اما خود، متعلق ادراك عقلي واقع نمي‌شوند. توماس معتقد است متعلق معرفت عقلي ماهيت است كه در شيي جزيي وجود دارد كه عقل آن را با ادراك صورت‌هاي خيالي و انتزاع آن از ويژگي‌هاي كلي بدست مي‌آورد. بنابراين عقل مي‌تواند صورت‌هاي جزيي خيالي را نيز ادراك كند.

According to Aquinas, cognition is acquired by species. There is a kind of likeness to the cognized object within the one cognizing. It is a formal identity to cognitive powers and external objects. In addition, the content of cognition is determined by species. But to cognize a particular, represented form is not adequate. In Aquinas’s thought, there would be a form of material somehow in the agent, to individualize it. If intellectual power can apprehend the form which made itself, it does not claim to a realistic cognition of world. According to commentators, intelligible species is not the proper object for intellect, but through them it can apprehend the universal nature existing in the individual .So it can be inferred that the intellect abstracts the universal nature by considering to individual form of phantasms and considering is apprehending.