جايگاه مفاهيم دوسوسوري- لكاني در نظريه لاكلاو و موف در باب گفتمان

The Importance of de Saussurian-Lacanian Concepts in Ernesto Laclau and Chantal Mouffe’s Theory of Discourse

ارنستو لاكلاو و شانتال موف در نظريهشان در باب گفتمان، بر جزيي بودن ثبات معنا تاكيد كردهاند. آنان در اين راستا، اصل زبانشناختي «ارزش» را از دوسوسور اخذ نموده، و به مشخص نمودن وجه تمايز خود از كار او ميپردازند. آنان همچنين، با وام گرفتن مفهوم «نقطه كاپيتون» از نظريه روان‌كاوي لكان، و ناميدن آن به «نقطه گره گاهي» در ترمينولوژي خاص خودشان، درصدد پاي فشردن بر اين گونه از ثبات معنايي هستند. امري كه ذكر آن ضروري به نظر مي‌رسد اين است كه ثبات جزيي معنا را نبايد به گونه‌اي ساده‌انگارانه با بي‌ثباتي معنا همسان دانست

Ernesto Laclau and Chantal Mouffe are counted as two prominent contemporary political thinkers and philosophers. In recent years, they have tried to use previous philosophers’ rich legacies to theorize about discourse and to prepare a theoretical framework for analyzing it. So, they are two pioneers in theorizing about discourse. This essay investigates de Saussurian- Lacanian concepts in their analysis of discourse. Laclau and Mouffe have insisted on the partial fixation of meaning. They have paid attention to de Saussure’s principle of ‘value’ and developed their specific way of conceptualizing. They have also borrowed the concept of ‘point de capiton’ from Lacanian psychoanalysis and called it the ‘nodal point’. According to these theoretical backgrounds, they believe that neither absolute fixity nor absolute non-fixity of meaning is possible.